Voyager 2: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m →Uran: drobne redakcyjne |
→Uran: drobne merytoryczne, uzupełnienie za Astronautyka 1968 r wolumen 6 strona 22 |
||
Linia 118:
Prowadzenie obserwacji przez sondę na odległościach, na których znajduje się Uran i Neptun, było utrudnione przez konieczność wykonywania zdjęć przy niskich [[Natężenie oświetlenia|natężeniach oświetlenia]]<ref group="uwaga">Natężenie światła słonecznego na Uranie jest około 360 razy, a na Neptunie około 900 razy mniejsze niż na Ziemi. Zmuszało to do wykonywania przez sondę zdjęć mijanych ciał przy długich czasach [[Ekspozycja (fotografia)|ekspozycji]], co groziło zamazywaniem zdjęć pod wpływem ruchu własnego i drgań sondy.</ref>. Jednocześnie coraz niższa moc docierających do Ziemi sygnałów radiowych z sondy ograniczała prędkość przekazywania danych<ref group="uwaga">Odbierana na Ziemi moc sygnałów radiowych z okolic Urana była czterokrotnie mniejsza, a z okolic Neptuna około dziesięciokrotnie mniejsza, niż podczas przelotu obok Saturna.</ref>. W trakcie lotu w kierunku Urana inżynierowie przeprogramowali komputery Voyagera 2. Wprowadzono nowe, bardziej wydajne algorytmy [[Kompresja (informatyka)|kompresji]] obrazów i kodowania danych. Podczas przelotu obok planety zastosowano technikę kompensacji ruchu kamer przy użyciu silniczków sondy. Łączność z sondą utrzymywały stacje Sieci Dalekiej Łączności Kosmicznej (ang. ''Deep Space Network'') zlokalizowane w [[Kalifornia|Kalifornii]], [[Australia|Australii]] i [[Hiszpania|Hiszpanii]] i wyposażone w anteny z czaszami średnicy 64 m. Moc docierającego sygnału wynosiła 10<sup>-16</sup> W. Wzmacniane w stacjach DNS sygnały retransmitowano, wykorzystując łącza satelitarne, do kalifornijskiego [[Jet Propulsion Laboratory]], gdzie oczekiwał na dane o Uranie 200-osobowy zespół zespół naukowców<ref name="Astronautyka">{{cytuj pismo|tytuł=Astronautyka|wydawnictwo=Ossolineum|miejsce=Warszawa|rok=1986|wolumen=6|strona=22|}}</ref>.
Pierwsze nawigacyjne zdjęcia planety zostały wykonane w czerwcu 1985 r. Zgodnie z planem badań 4.11.1985 r. uruchomiono sygnałem z Ziemi aparaturę badawczą sondy i potwierdzono jej sprawność. Faza obserwacji Urana rozpoczęła się 4 listopada 1985 r., kiedy sonda znajdowała się od niego w odległości 103,5 mln km. Voyager 2 nadleciał od strony bieguna południowego planety, niemal prostopadle do płaszczyzny, w której otacza Urana system pierścieni i obiegają go jego naturalne satelity. Zaćmienie radiowe wynikające ze skrycia się sondy za planetą trwało ok. 1 h 22 min. Największe zbliżenie do planety miało miejsce 24 stycznia 1986 r. o 17:58:51 UTC, w odległości 107 100 km od centrum Urana, około 81 558 km od szczytów chmur, osiągając wówczas prędkość 76 820 km/h. Nastąpiło to z wyprzedzeniem 68 sekund w stosunku do planu wyprawy rozpoczętej 8,5 roku wcześniej. Pojazd dotarł do Urana po krzywoliniowym załamywanym torze, pokonując dystans 4,8 mld km. W chwili przelotu Voyagera 2 odległość Ziemia-Uran wynosiła w linii prostej około 2,96 mld km, co sprawiło, że sygnał radiowy wędrował w jedną stronę 2 h 45 min<ref name="Astronautyka" />. Około dziesięć godzin wcześniej sonda osiągnęła granice magnetosfery planety. Większość obserwacji z bliska księżyców i pierścieni została wykonana w ciągu sześciu godzin (w
29 stycznia sonda ostatecznie opuściła magnetosferę planety. 14 lutego wykonano, trwający ponad 2,5 h, manewr korekcji trajektorii, który wraz z dokonaną podczas przelotu obok Urana asystą grawitacyjną, skierował Voyagera 2 na prowadzącą do Neptuna orbitę hiperboliczną. 25 lutego 1986 r. zakończona została faza obserwacji Urana.
Voyager 2 odkrył obecność pola magnetycznego i [[Pas Van Allena|pasy radiacyjne]] planety, zbadał strukturę jej magnetosfery, odkrył zorze polarne. Zbadano strukturę i dynamikę atmosfery, zawartość w niej helu i wielu związków chemicznych.
<center>
<gallery>
| |||