Ketef Hinnom: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
linki do grafik
drobne redakcyjne
Linia 6:
== Jaskinia 24 ==
[[Plik:Gabriel Barkay at Ketef Hinnom.jpg|thumb|300px|Gabriel Barkay na stanowisku Ketef Hinnom]]
Rekonstrukcja jaskini 24 wskazuje, że znajdowało się w niej pięć komór grobowych oraz centralny hol. Było to miejsce umożliwiające pochówek 22 ciał w komorach grobowych oraz kilku na skalnych półkach. Repozytorium zostało wykorzystane do wtórnego pochówku, co oznacza, że ​​kości i inne szczątki ciała osoby zmarłej długi czas wcześniej były usuwane i umieszczone w repozytorium, dzięki czemu uzyskaną przestrzeń można było wykorzystać powtórnie dla innego ciała na danymtym samym stanowisku. Komora 25 wydaje się być archeologicznie sterylna co wyróżnią ją spośród innych komór, które były używane w okresie [[Imperium osmańskie|otomańskim]] do przechowywania karabinów. Zachowanie pierwotnej zawartości potwierdza przypadkowe odkrycie komory w trakcie częściowego zawalenia się jej stropu przez 13-letniego chłopca<ref>[http://www.itsgila.com/highlightspriestly.htm "Pilgrimage Panorama"]</ref>.
 
Zwój KH1 został znaleziony w kwartale oznaczonym literą D, w środku repozytorium, 7 cm nad powierzchnią, zaś KH2 znaleziono w trakcie przesiewania złóż w kwartale A, wewnętrz repozytorium. W trakcie odkrycia oba amulety były oddzielone od artefaktów hellenistycznych znajdujących 3 metry dalej na głębokości 25 cm, a osadzone wśród ceramiki i innych materiałów pochodzących z VII i VI w. p.n.e<ref group="uwaga">Nazwa zwojów KH1 i KH2 odnosi się do stanowiska archeologicznego Ketef Hinnom</ref>. Opracowanie odpowiedniej metody rozwinięcia obu zwojów trwało trzy lata ze względu na obawy zniszczenia ich w trakcie tej czynności.
Linia 15:
Gabriel Barkay początkowo datował inskrypcje znajdujące się na zwojach na koniec VII lub pocżątek VI wieku przed naszą erą, później jednak zrewidował tą datę na początek VI wieku opierając się na wstępnym datowaniu [[paleografia|paleograficznym]] delikatnych nacięć paleohebrajskiego napisu oraz znajdującą się w bezpośrednim sąsiedztwie ceramiką. Wersja ta została została zakwestionowana przez Johannesa Renza i Wolfganga Rolliga, którzy twierdzili, że skrypt jest zbyt ubogi więc z nie można wykluczyć jego pochodzenia z przełomu III i II wieku p.n.e. zwłaszcza, że komora grobowa była w ciągu wieków wykorzystywana jako swego rodzaju „kosz na śmieci” o czym świadczy znajdujący się w niej materiał z IV wieku p.n.e<ref>Renz, Johannes and Wolfgang Röllig, ''Handbuch der althebräischen Epigraphik'' (Darmstadt: Wissenschaftliche Buchgesellschaft, 1995).</ref>.
 
Rozstrzygnięcie datowania obu zwojów stało się celem projektu badawczego podjętego przez University of Southern California, przy użyciu zaawansowanych technik fotograficznych i komputerowych akcesoriów, które umożliwiły odczytać skrypt w sposób pewniejszy i umożliwający dokładniejsze badania paleograficzne. Uzyskane wyniki dowiodły datę powstania obu zwojów na okres sprzed zniszczenia Jerozolimy i [[niewola babilońska|niewoli babilońskiej]]<ref>Barkay, G., A.G. Vaughn, M.J. Lundberg and B. Zuckerman, "The Amulets from Ketef Hinnom: A New Edition and Evaluation," ''Bulletin of the American Schools of Oriental Research'' 334 (2004) str. 41-71.</ref>. Dr Kyle McCarter z Johns Hopkins University , specjalista wod starożytnych semickich skryptów, ocenił że to badanie powinno rozwiać „wszelkie kontrowersje dotyczące [daty powstania] tych napisów”<ref>[http://www.nytimes.com/2004/09/28/science/28scro.html?_r=1&8dpc=&pagewanted=all&position=&oref=slogin "Solving a Riddle Written in Silver", New York Times, 2004].</ref>.
 
Odkrycie to zostało uznane za jedno z najbardziej znaczących odkryć w historii dla studiów biblijnych<ref>Barkay, Gabriel, i in., [http://links.jstor.org/sici?sici=1094-2076%28200312%2966%3A4%3C162%3ATCOKHU%3E2.0.CO%3B2-L&size=LARGE&origin=JSTOR-enlargePage "The Challenges of Ketef Hinnom: Using Advanced Technologies to Recover the Earliest Biblical Texts and their Context"], ''Near Eastern Archaeology'', 66/4 (grudzień 2003), str. 162-171.</ref>.