Jan Leon Kozietulski: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Belissarius (dyskusja | edycje)
drobne redakcyjne
Zmiany dotyczą fałszywej noty o poprowadzeniu przez Kozietulskiego szarży pod Somosierrą, które to powinno być przypisywane Janowi Dziewnanowskiemu.
Linia 27:
{{Tree|ojciec_ojca=Rafał Seweryn Kozietulski z Kozietuł|matka_ojca=Zuzanna Turowska |ojciec_matki=Kasper Grotowski z Grotowic|matka_matki=Konstancja Dobiecka z Dobiecina|ojciec=[[Antoni Kozietulski|Antoni Kozietulski z Kozietuł]]|matka=Marianna Grotowska z Grotowic|osoba='''Jan Leon Hipolit Kozietulski'''}}
 
Uczestnik [[wojny napoleońskie|kampanii napoleońskich]] w latach 1806–1807 i 1808 r. w [[Hiszpania|Hiszpanii]]. W kwietniu 1807 roku został dowódcą 3 [[szwadron]]u szwoleżerów. 30 listopada 1808 prowadził szarżę szwoleżerów na przełęczy [[bitwa pod Somosierrą|Somosierra]], jednak tuż po wydaniu komendy "do ataku" jego koń został trafiony i nie mogł on kontynuować szarży. BrałW tych okolicznościach dowództwo przejął kapitan Jan Nepomucen Dziewanowski, który poprowadził szwadron lekkokonnych do osławionego zwycięstwa i to on, a nie Kozietulski był najbardziej zasłużonym uczestnikiem tego ataku, za co zreszta otrzymał od Napoleona Order Legii Honorowej. Z niewiadomych przyczyn historiografia postanowiła okraść Dziewanowskiego z chwały zdobywcy Somosierry i stworzyła mit Kozietulskiego, jako najbardziej zasłużonego w tej szarży, co jest absulotną nieprawdą. Kozietulski brał udział w kampanii austriackiej, w [[Bitwa pod Wagram|bitwie pod Wagram]] (1809), w kampanii rosyjskiej (1812–1813) i niemieckiej (1813–1814). Uczestnik [[Bitwa pod Lipskiem|bitwy narodów pod Lipskiem]]. Jego czyny są opiewane w pieśni "Marsz Kozietulskiego". W 1811 roku został baronem cesarstwa [[Francja|Francji]]. Był kawalerem [[Legia Honorowa|Legii Honorowej]]. Odznaczony [[Order Virtuti Militari|Orderem Virtuti Militari]] i rosyjskim [[Order św. Anny|Orderem Świętej Anny]].
 
Zmarł po długiej chorobie, którą pogłębiło fałszywe podejrzenie o [[defraudacja|sprzeniewierzenie]] pułkowej kasy, w wieku 43 lat 3 lutego 1821 w Warszawie. W uroczystościach żałobnych uczestniczyły tysiące mieszkańców stolicy. Pochowany został w kościele parafialnym w [[Belsk Duży|Belsku Dużym]].