Alfred Paczkowski: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Mathiasrex (dyskusja | edycje) kat. |
drobne techniczne |
||
Linia 4:
Przed wojną ukończył Szkołę Podchorążych Sanitarnych w Warszawie, w latach 1938-1939 lekarz [[9 Pułk Ułanów Małopolskich|9 Pułku Ułanów Małopolskich]] w Trembowli. We wrześniu 1939 walczył w szeregach [[Armia Poznań|Armii Poznań]]. 17 stycznia 1940 opuścił okupowaną Polskę. Przez Słowację, Węgry i Jugosławię dotarł do Francji, a później trafił do Anglii, gdzie przeszedł szkolenie dla cichociemnych. W jednej z pierwszych ekip wraz ze słynnym potem [[Maciej Kalenkiewicz|Maciejem Kalenkiewiczem]] i kilkoma innymi skoczkami wylądował w nocy 27/28 grudnia 1941 w okupowanej Polsce. Krótko po wylądowaniu trafili w ręce patrolu [[Grenzschutz Ost|Grenzschutzu]]. Odprowadzeni na strażnicę zlikwidowali Niemców z zaskoczenia ([[Koncert. Opowiadanie cichociemnego|Koncert - opowiadanie cichociemnego]]) i uciekli.
Został dowódcą III odcinka "[[Wachlarz (organizacja zbrojna)|Wachlarza]]". Osobiście brał udział w wielu akcjach dywersyjnych m.in. w wysadzaniu transportów wojskowych na linii [[Brześć]]-[[Mińsk]] i [[Mińsk]]-[[Homel]]. Przy okazji likwidowani byli konfidenci gestapo. Podczas jednej z nocnych wędrówek "Wania" złamał pechowo nogę. Na kwaterze został przypadkowo aresztowany przez białoruską policję szukającą ukrywających się Żydów. Mimo dobrze podrobionych dokumentów nie został zwolniony i trafił do więzienia w [[Pińsk]]u. Niemcy odkryli, że dokumenty są fałszywe i podejrzewali, kim jest "Wania" naprawdę. Zaczęły się brutalne przesłuchania połączone z torturami. Po latach dr Paczkowski wspominał o tym ze swoistym humorem: {{CytatD|''Byli to niezbyt rozgarnięci "nadludzie", łatwo wpadali w złość i żelaznym prętem bili mnie po głowie. To działało na mnie usypiająco. Wtedy wylewali na mnie wiadro wody, odzyskiwałem przytomność do następnego uderzenia. Nie sądzę, żeby się można do tego przyzwyczaić, ale głupota moich katów podniecała mój upór
Brawurową akcję rozbicia więzienia w Pińsku w dniu 18 stycznia 1943 przeprowadziła grupa dywersyjna pod dowództwem por. [[Jan Piwnik|Jana Piwnika]] "Ponurego". Uwolniono kilkudziesięciu więźniów, w tym także "Wanię". Po wypoczynku w Warszawie dr Paczkowski powrócił do konspiracji. Najpierw został szefem [[Kedyw (wojsko)|Kedywu]] Obszaru Białystok, a później dowódcą 84 pułku piechoty w ramach [[30 Dywizja Piechoty AK|30 Dywizji Piechoty AK]]. W boju pod Mańczakami został ciężko ranny i ponownie do zdrowia wracał w Warszawie, gdzie zdążył wykurować się do wybuchu Powstania Warszawskiego. W czasie Powstania - jako ranny - w walkach praktycznie nie uczestniczył. 16 września dowództwo wyznaczyło go do "nawiązania łączności z Armią Radziecką". Dwa dni później przeprawił się na drugi brzeg Wisły i został aresztowany przez Sowietów. Wrócił do kraju po czterech latach i pracował jako lekarz w Warszawie, Górze Kalwarii i Żyrardowie. Jednocześnie był inwigilowany przez [[Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego|Urząd Bezpieczeństwa]] - jak większość AK-owców i weteranów Sił Zbrojnych na Zachodzie. Prawdopodobnie z tego powodu stracił stanowisko ordynatora.
| |||