Stanley Kubrick: Różnice pomiędzy wersjami

=== Spartakus ===

Stanley Kubrick niedługo pozostawał bez pracy. Szybko skontaktował się z nim Kirk Douglas, który w tym czasie, pod egidą swojej nowo stworzonej firmy Bryna Productions (od imienia matki Douglasa), rozpoczął pracę nad filmem poświęconym [[Spartakus]]owi i buntowi niewolników w starożytnym Rzymie. Rozpoczęto już zdjęcia do ''Spartakusa'', jednak wybrany przez aktora reżyser [[Anthony Mann]] nie był w stanie poradzić sobie z wielką produkcją (choć wkrótce potem zrealizował epicki obraz ''[[Cyd|El Cid]]'') i został zwolniony po zrealizowaniu otwierającej film sceny w kamieniołomach. Z dnia na dzień, nie mając nawet możliwości zapoznania się ze scenariuszem czy dekoracjami (informację, że następnego dnia ma się zjawić na planie, otrzymał telefonicznie podczas wieczornej partii pokera ze znajomymi), jego miejsce zajął Kubrick.

Pod kierunkiem nowego reżysera praca nad filmem ruszyła naprzód, ale nie obywało się bez problemów. Kubrick chciał zmienić scenariusz, który uważał za miejscami naiwny i uproszczony; jego koncepcje (m.in. intrygującą ramę narracyjną, w której cała historia jest wizją konającego Spartakusa, ukrzyżowanego przy [[Via Appia]], jak również scenę, zwięźle i celnie ukazującą zdeprawowanie i demoralizację rzymskiego patrycjatu, w której [[Marek Licyniusz Krassus|Krassus]] ([[Laurence Olivier]]) próbuje uwieść niewolnika i przyjaciela Spartakusa, Antoninusa ([[Tony Curtis]]), w wyrafinowany sposób porównując preferencje seksualne do preferencji kulinarnych, a moralność sprowadzając do kwestii wolnego wyboru) zostały odrzucone przez scenarzystę [[Dalton Trumbo|Daltona Trumbo]] i samego Douglasa. (W odrestaurowanej wersji filmu, przygotowanej na początku lat 90., scenę w łaźni z udziałem Krassusa i Antoninusa przywrócono, jednak okazało się, że ocalała tylko warstwa wizualna, bez dźwięku. Curtis ponownie nagrał swoje kwestie; zmarłego w lipcu 1989 Oliviera zastąpił inny ceniony aktor o szekspirowskim rodowodzie – [[Anthony Hopkins]].) Znów dał o sobie znać perfekcjonizm reżysera: w widowiskowych scenach batalistycznych każdy z tysięcy statystów miał wyznaczone swoje miejsce, w scenach, gdzie pojmani buntownicy wiszą na krzyżach nad Via Appia, każdy z aktorów miał dokładnie wyznaczony moment, kiedy ma zajęczeć, do scen bitewnych Kubrick zaangażował statystów z amputowanymi kończynami, by można było wiarygodnie na ekranie przedstawić odcinanie kończyn mieczem podczas walki (nakręcono sporo takich ujęć, ale podczas próbnych pokazów widownia uznała je za zbyt szokujące i większość z nich wycięto). Zdjęcia batalistyczne realizowano w okolicach Madrytu w środku lata, z udziałem 8000 statystów; wielu spośród nich mdlało z gorąca.