Wikipedia

3 Żelazna Dywizja Strzelców: Różnice pomiędzy wersjami

Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
m →‎Historia: drobne merytoryczne
m →‎Historia: poprawa linków
Linia 38:
7 marca grupa płk. O. Udowyczenki przekroczyła w rejonie Nowej Uszycy linię frontu, przechodząc na pozycje wojsk polskich. Po podpisaniu [[Umowa warszawska 1920|sojuszu polsko-ukraińskiego]] została ona pod koniec marca podporządkowana operacyjnie [[18 Dywizja Piechoty (II RP)|18 Dywizji Piechoty]] gen. [[Franciszek Krajowski|Franciszka Krajowskiego]]. Do grupy dołączyły Kureń "Wolna Ukraina", 1 Mohylewski Pułk Pieszy, Mieszany Kureń Galicyjski, 4 Brygada Strzelecka, 1 Rekrucki Pułk Pieszy, Oddział Konny im. Iwana Sirko, oddział artylerii i sotnia inżynieryjna. Pod koniec kwietnia 3 DStrz. została odtworzona. Ponownie na jej czele stanął płk O. Udowyczenko. Liczyła ponad 2 tys. piechoty i ok. 300 konnych z 80 karabinami maszynowymi i 9 działami. Składała się z trzech brygad piechoty.
 
Dywizja wzięła udział w [[Wyprawa kijowska 1920)|polsko-ukraińskiej ofensywie]] na [[Kijów]] (patrz: [[wyprawa kijowska (1920)|wyprawa kijowska]]), działając na prawej flance. Walczyła w składzie polskiej 6 Armii. Operacyjnie była przyporządkowana 18 DP. Po przerwaniu frontu na pocz. czerwca przez [[1 Armia Konna|1 Armię Konną]] [[Siemion Budionny|Siemiona M. Budionnego]], wycofała się w rejon [[Buczacz]]a, gdzie prowadziła kilkunastodniowe ciężkie walki. Następnie znowu przeprowadziła odwrót w kierunku zachodnim. 21 sierpnia przekroczyła [[Dniestr]], dochodząc w rejon [[Niżniów|Niżniowa]]. Później przeszła w okolice [[Horodenka|Horodenki]] i do linii rzeki [[Zbrucz]]. Polacy stanęli na linii rzeki, ale Ukraińcy ruszyli w głąb obszarów ukraińskich. Tam przeprowadzono mobilizację, dzięki czemu liczebność dywizji wzrosła do ok. 5 tys. żołnierzy. Broni starczyło jednak dla ponad 2 tys. ludzi. 3 DStrz. prowadziła ciężkie walki pod [[Lanckoron|Lanckoroniem]], rozbijając do 23 września wojska bolszewickie. Na pocz. października wyszła na linię rzeki [[Kalius]]. Po podciągnięciu rezerw oddziały bolszewickie uderzyły w kierunku na Nową Uszycę, ale zostały powstrzymane.
 
Podczas trwania [[Traktat ryski (1921)|negocjacji pokojowych pomiędzy Polską i Rosją Sowiecką]] w [[Ryga|Rydze]] wojska bolszewickie 1 listopada ponownie przeszły do ofensywy. Tym razem wojska ukraińskie nie wytrzymały naporu nieprzyjaciela. Po ciężkich walkach część pododdziałów 3 DStrz. została zmuszona przekroczyć granicę z [[Rumunia|Rumunią]]. 9 Brygada Piechoty została rozbita przez bolszewicką 8 Dywizję Kawalerii. Zginęła połowa żołnierzy 7 i 8 Brygady Piechoty. Resztki dywizji 20 listopada wycofały się w rejon [[Wołoczyska|Wołoczysk]], po czym przeszły za Zbrucz na pozycje polskich wojsk. Ukraińcy zostali internowani, przebywając w różnych obozach jenieckich do [[1924]] r. Zimą [[1921]] r. ok. 35 żołnierzy 3 DStrz. wzięło udział w [[II pochód zimowy|II pochodzie zimowym]], który zakończył się jednak klęską.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/wiki/3_Żelazna_Dywizja_Strzelców”