Eugeniusz (cesarz): Różnice pomiędzy wersjami

Następnie, wiosną 393 r. samozwańczy cesarz opanował bez walki Italię. W Rzymie witano go szczególnie serdecznie. Wciąż liczna, mimo prześladowań ze strony chrześcijan pogańska elita intelektualna i polityczna (senat) wiązali z panowaniem Eugeniusza duże nadzieje na powrót do wiary przodków lub przynajmniej tolerancję religijną. Mimo początkowych problemów nie zawiedli się. Eugeniusz, mimo iż sam był chrześcijaninem, zaczął konsekwentnie realizować pro-pogańską politykę. Zezwolił na powrót do sali zgromadzeń senatu posągu Wiktorii, przywrócił świątyniom pogańskim dobra skonfiskowane przez poprzednich chrześcijańskich cesarzy. Odrestaurowano również świątynię Wenus i Romy, odbudowano świątynię Marsa w Ostii oraz zburzono kilka kościołów. Działania Eugeniusza wspierali szczególnie aktywnie poganie: Wiktor Nichomachus Flavianus – prefekt pretorium w Italii i jego syn Nikomachus Flavianus – prefekt Rzymu. Mimo licznych działań na rzecz dawnej religii: otwierania zamkniętych wcześniej świątyń i zachęcania chrześcijan do apostazji, za rządów Eugeniusza nie doszło do krwawych prześladowań na tle religijnym, chociaż wyruszając na wojnę z Teodozjuszem Eugeniusz i jego wódz Arbogast zapowiedział, ze w przypadku zwycięskiego powrotu zamieni kościoły w stajnie a mnichów wcieli do armii. W wyniku prowadzonych przez Eugeniusza polityki restauracji pogaństwa, jak pisze Aleksander Krawczuk: "Mogło się wydawać, ze powracają dni cesarza Juliana, tak bowiem szybko, tak żywiołowo odżywały dawne kulty. Konflikt więc między Teodozjuszem a Eugeniuszem nabierał ogromnego wymiaru, gdyż od jego wyniku mogły zależeć losy religii i kultury europejskiej". Do jedynej bitwy, która zresztą zadecydowała o wszystkim doszło nad rzeką [[Bitwa nad rzeką Frigidus|Frygidus]] w dniach 5-6 września 394 r. Pierwszego dnia triumfowały wojska Eugeniusza i Arbogasta, które zadały oddziałom Teodozjusza poważne straty. Cesarscy wodzowie rozważali nawet uznanie się za pokonanych i wycofanie z pola walki. Teodozjusz postanowił jednak zaryzykować kolejne starcie następnego dnia. 6 września wojska Teodozjusza ponownie zeszły w dolinę zaskakując wojska Eugeniusza, który nie spodziewał się, że jego przeciwnik zdecyduje się na kontynuowanie walki. Podczas powstałego zamieszania Eugeniusz został pojmany przez żołnierzy i doprowadzony przed oblicze Teodozjusza, gdzie pokonany władca podobno błagał o łaskę. Cesarz rozkazał ściąć jeńca a jego głowę obnosić po polu bitwy, aby pokazać walczącym wciąż przeciwnikom, że ich opór jest bezsensowny. Śmierć Eugeniusza oznaczała koniec nadziei na powstrzymanie chrystianizacji imperium.