Yoshinobu Tokugawa: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m Sprawdzanie nowych stron: {{kategoria}} |
poprawa linków do przek., WP:SK, infobox, kat., interwiki |
||
Linia 1:
{{Władca kraju infobox
| król = Yoshinobu Tokugawa<br />(徳川 慶喜)
| tytulatura =
| herb grafika =
▲| image=Tokugawa yoshinobu.jpg
| sygnatura grafika =
| tytuł = [[Siogun]]
| od = [[1858]]
| do = [[1866]]
|
|
| urodzony = [[28 października]] [[1837]]
| zmarł = [[22 listopada]] [[1913]]
}}
'''
== Wczesne życie ==▼
▲'''Tokugawa Yoshinobu''' (徳川 慶喜) (ur. 28 października - zm. 22 listopada 1913) - piętnasty oraz ostatni władca [[Epoka Edo|Siogunatu Tokugawa]]. Początkowo miał na celu reformę kraju, jednak po niepowodzeniach politycznych abdykował w 1867. Po oddaniu władzy cesarzowi usunął się w cień dożywając swoich dni w prefekturze Shizouka.
▲==Wczesne życie==
Urodził się w [[Mito]], w prowincji [[Hitachi (miasto)|Hitachi]], jako siódmy syn Tokugawy Nariaki, [[daimyo]] Mito. Byli oni jedną z trzech gałęzi klanu Tokugawa, które kwalifikowały się do wyboru na stanowisko Sioguna.
Początkowo nazywał się Matsudaira Shichirōma, dzięki staraniom ojca został on przyjęty do Hititsubashi
W 1847 stał się głową rodu, wtedy też przybrał imię Yoshinobu. Po śmierci trzynastego sioguna, Tokugawy Iesady, w 1858 został mianowany dziedzicem. Wśród zaufanych podwładnych był chwalony za umiejętności zarządzania, jednak frakcja opozycyjna, przewodzona przez Li Naosuke, wygrała wyścig o stanowisko sioguna. Ich kandydat, Tokugawa Yoshitomi, został mianowany na czternastego sioguna. Yoshinobu został poddany aresztowi oraz zabrano mu prawo do przewodzenia Hititsubashi.
[[
Czasy rządów Naosuke uważano za nieudolne przez konflikty i rozłam polityczny. Po jego zamordowaniu w 1860, Yoshinobu został ponownie mianowany głową rodu oraz został wyznaczony na Strażnika Sioguna (将軍後見職 shōgun atomi-shoku). W tym samym czasie, jego dwaj najbliżsi sojusznicy, Matsudaira Yoshinaga i Matsudaira Katamori, zostali powołani na wysokie stanowiska związane z bezpieczeństwem i zarządzaniem siłami porządkowymi.
W 1864 roku, Yoshinobu, jako głównodowodzący obrony Cesarskiego Pałacu, udaremnił zdobycie Bramy Hamaguri(蛤御門 Hamaguri-Gomon) przez siły Chōshū. Wydarzenie to później nazwano [[Chōshū (domena feudalna)|Incydentem Kinmon]]. Zwycięstwo udało się dzięki koalicji sił Aizu i Satsumy.
== Siogun Yoshinobu (1866) ==
Po śmierci sioguna Ieochi w 1866, Yoshinobu został ogłoszony piętnastym siogunem. Był pierwszym władcą tego rodu, który nigdy podczas panowania nie postawił stopy w [[Pałac Cesarski w Tokio|zamku Edo]]. Zaraz po objęciu przez niego stanowiska Japonia stanęła w obliczu gwałtownych zmian. Podjęto działania które miały na celu zreformowanie i wzmocnienie rządu Tokugawów. Przy pomocy [[II Cesarstwo Francuskie|Cesarstwa Francuskiego]] rozpoczęto budowę arsenału [[Yokosuka]] oraz modernizacje armii.
Dzięki pomocy francuskich specjalistów rozbudowywano armię oraz marynarkę, ponadto zakupiono nowoczesną broń ze [[Stany Zjednoczone|Stanów Zjednoczonych]].
[[
== Wojna Boshin (1867–1869) ==
{{main|Boshin War}}
Obawiając się wzrostu siły siogunatu, samurajowie z [[Satsuma (domena feudalna)|Satsumy]], [[Chōshū (domena feudalna)|Chōshū]] oraz [[Tosa (domena feudalna)|Tosy]] stworzyli sojusz wojskowy w myśl hasła sonnō jōi ("Czcić cesarza, wypędzić barbarzyńców"). Tosa, która była najlepiej zmodernizowana, zaproponowała kompromis, przez który Yoshinobu zrezygnowałby z tytułu sioguna lecz otrzymał by stanowisko w nowym rządzie. Ostatecznie [[Yamanouchi Toyonori]], daimyo Tosy, wraz ze swoim doradcą, [[Gotō Shōjirō]], domagali się niezwłocznej dymisji sioguna.
9 listopada 1867 Yoshinobu złożył rezygnację ze stanowiska i oficjalnie zrezygnował z urzędu dziesięć dni później, przekazując władzę cesarzowi. Później wycofał się do [[Osaka|Osaki]], jednak władcy Satsumy i Choshu byli temu przeciwni. Pozyskali tajny edykt cesarski, który upoważniał ich wojska do użycia siły wobec byłego sioguna (który, jak się okazało, był sfałszowany), po czym wprowadzili dużo oddziałów wojskowych do [[Kyoto]]. Odbyło się tam spotkanie na dworze cesarskim, gdzie Yoshinobu został pozbawiony wszystkich tytułów i ziemi, mimo że nie podjął żadnych działań które mogłyby być interpretowane jako agresywne lub niezgodne z prawem. Decyzja została podjęta jednomyślnie, przez to że nie dopuszczono do obrad nikogo kto mógłby mieć inne zdanie.
Yoshinobu, za namową przedstawicieli domen Aizu i Kuwany, wysłał listowny protest do cesarza. W związku z obecnością dużej ilości wojsk Satsumy i Chōshū w stolicy, skierował on spore siły dla upewnienia się, że wiadomość dotrze do sądu.
Gdy siły sioguna znalazły się blisko Kyoto, odmówiono im możliwości wkroczenia do miasta, po czym zostały one zaatakowane przez siły Satsumy i Choshu. Rozpoczęła się bitwa pod [[Bitwa pod Toba-Fushimi|Toba-Fushimi]], pierwsze starcie [[Wojna boshin|Wojny Boshin]]. Choć siły siogunatu miały przewagę liczebną, Yoshinobu porzucił armię w środku walki i zbiegł do Edo. Po raz pierwszy siły popierające cesarza wystawiły oficjalne proporce z [[Herb Japonii|symbolem cesarstwa]]. Były siogun poddał się dobrowolnej izolacji oraz uznał zwierzchnictwo cesarza. 11 kwietnia zamek Edo został przekazany armii cesarskiej.
==Późniejsze życie==▼
▲== Późniejsze życie ==
[[
Yoshinobu został przeniesiony do prefektóry Shizuoka, miejsca zbudowanego przez jego przodka, [[Tokugawa Ieyasu|Tokugawe Ieyasu]]. Dożywał swoich dni w spokoju, rozwijając hobby takie jak malarstwo, fotografia czy łucznictwo. Niektóre ze zdjęć Yoshinobu zostały upublicznione przez jego prawnuka, Yoshitomo.
W 1902 roku [[Mutsuhito|cesarz Meiji]] pozwolił Yoshinobu na odbudowanie rodu Tokugawa, byłemu siogunowi została nadana ranga księcia (kōshaku), za jego lojalną służbę Cesarstwu.
Tokugawa Yoshinobu zmarł 21 listopada 1913 roku, został pochowany na Tokijskim cmentarzu Yanaka.
== Zobacz
* [[Epoka Edo]]
* [[Restauracja Meiji]]
== Źródła ==
* [[William G. Beasley|Beasley, William G.]] (1963). ''The modern history of Japan''. (New York: Praeger).
* Borton, Hugh (1955). ''Japan's Modern Century''. (New York: The Ronald Press Company).
Linia 69 ⟶ 65:
* Tokugawa Munefusa 徳川宗英 (2004). ''Tokugawa Yonhyaku-nen no naisho-banashi'' 徳川四百年の内緒話 Vol. 2: ''Raibaru tekishō hen''. (Tokyo: Bungei-shunju).
* [[Tokugawa Yoshitomo]] 徳川慶朝 (2003). ''Tokugawa Yoshinobu-ke ni Yōkoso: Wagaya ni tsutawaru aisubeki "Saigo no Shogun" no Yokogao'' 徳川慶喜家にようこそ わが家に伝わる愛すべき「最後の将軍」の横顔. (Tokyo: Bungei-shunju). ISBN 4-16-765680-9
* Totman, Conrad (1980). ''The Collapse of the Tokugawa Bakufu, 1862–1868''. (Honolulu: University of Hawai'i Press)
* Treat, Payson J. (1921). ''Japan and the United States: 1853–1921''. (New York: Houghton Mifflin Company).
* [[Yamakawa Kenjirō]] (1933). ''Aizu Boshin Senshi''. (Tokyo: Tokyo Daigaku Shuppankai).
{{DEFAULTSORT:Tokugawa, Yoshinobu}}
[[Kategoria:Siogunowie z rodu Tokugawa]]
[[Kategoria:Urodzeni w 1837]]
[[Kategoria:Zmarli w 1913]]
[[en:Tokugawa Yoshinobu]]
[[id:Tokugawa Yoshinobu]]
| |||