Miotacz ognia: Różnice pomiędzy wersjami

[[plikPlik:Chinese Flamethrower.JPG|thumb|left|Chiński miotacz ognia, manuskrypt z 1044 roku]]

Pierwszy raz użyta do wyrzucania [[ogień grecki|ognia greckiego]] przez Greków w wojnach [[cesarstwo Bizantyńskie|Bizancjum]] z [[Arabowie|Arabami]]. Za czasów [[dynastia Song|dynastii Song]] w Chinach zbudowano dwa rodzaje broni, rażącej ogniem; jednym była [[lanca ognista]] -– lekka, jednorazowa tuba, wypełniona prochem i siekańcami. Drugim był właściwy miotacz ognia, oparty o pompę podwójnego działania, pozwalającej na stały wypływ cieczy -– w tym przypadku płonącej mieszaniny zapalającej.

Miotacz ognia o współczesnej budowie wprowadzili do uzbrojenia Niemcy w 1901. Po raz pierwszy na polu walki zastosowany był przez [[Niemcy|Niemców]] w dniu 30 lipca 1915 roku przeciwko wojskom angielskim.

[[Plik:Bundesarchiv Bild 104-0669, Übung deutscher Soldaten mit Flammenwerfer.jpg|right|thumb|300px|Niemieckie miotacze ognia w czasie [[I wojna światowa|I wojny światowej]]]]

[[Plik:Warsaw Uprising - Small PASTa - Flamethrower.jpg|thumb|left|Polski [[Miotacz ognia wzór K|miotacz ognia wzór K]] w akcji w czasie [[Powstanie warszawskie|powstania warszawskiego]]]]

Część plecakowa typowego miotacza składa się ze zbiornika mieszanki zapalającej oraz butli z materiałem pędnym. Zbiornik połączony jest giętkim przewodem do części ręcznej (przypominającej strzelbę), posiadającą spust i połączony z nim zawór, a u wylotu specjalne urządzenie zapłonowe. Po otwarciu zaworu butli sprężony gaz dostaje się do przestrzeni ponad paliwem i wywiera na nie nacisk, sprawiając, że poprzez wąż dostaje się ono do części ręcznej. W tym momencie miotacz jest gotowy do użycia. Naciśnięcie spustu powodowało otwarcie zaworu w części ręcznej z równoczesnym zadziałaniem urządzenia zapłonowego i fala ognia wydostawała się z rury. Możliwe było oddanie kilku krótkich lub jednego długiego strzału.