Podczas III soboru w [[pataliputra|Pataliputrze]] (dzisiaj Patna) w 250 roku p.n.e, wszystkie ortodoksyjne szkoły, które w tym czasie były podszkołmi [[sthaviravada|Sthaviravādy]], zostały przegrupowane w tą nową szkołę. Później owe grupy ponownie podzieliły się za panowania króla [[aśoka|Aśoki]].
Szkoły Vibhajjavādy głosiły iż pierwszy krok do [[wgląd|wglądu]] musi być uczyniony poprzez własne doświadczenie, krytyczne badanie i rozumowanie zamiast ślepej wiary. Uważali, że [[dharma|dharmy]] są scharakteryzowane doświadczalnie (tradycyjny pogląd). [[nirwana|Nirwana]] jest wyjątkową nieuwarunkowaną dharmą. [[cztery szlachetne prawdy|Cztery Szlachetne Prawdy]] są zawarte w jednej koncepcji - skoro pierwsza prawda to dukkha (cierpienie) a trzecia to nirvana to świat dukkhy nie może być ostatecznie inny od nirvany. Nirvana nie posiada czasowych i przestrzennych związków z czymkolwiek. Zawsze można jej doświadczyć. Kiedy jest doświadczana uwarunkowane dharmy zmierzają do swego końca co udowadnia, że nie są one ostatecznie prawdziwe. "Własna natura" dharm nie oznacza iż są one nieuwarunkowaną esencją. To przetrwało do dzisiaj w naukach [[theravada|Theravady]].
Szkoła ta wraz z [[kanon palijski|Kanonem Palijskim]] została wprowadzona na [[sri lanka|Sri lankęLankę]] przez czcigodnego [[mahinda|Mahindę]], syna króla Aśoki. Vibhajjavāda jest bezpośrednim przodkiem Theravady.
