Wysoka Głogowska: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m kod mapy |
dodano część informacyjną |
||
Linia 1:
--{{Wieś infobox
|nazwa = Wysoka Głogowska
|herb wsi =
Linia 31 ⟶ 32:
Miejscowość jest siedzibą [[Parafia Matki Bożej Różańcowej w Wysokiej Głogowskiej|parafii Matki Bożej Różańcowej]], należącej do [[Dekanat Głogów Małopolski|dekanatu Głogów Małopolski]], [[Diecezja rzeszowska|diecezji rzeszowskiej]].
== Informacje ogólne ==
Wysoka Głogowska położona jest w obecnym województwie podkarpackim, w powiecie rzeszowskim w gminie Głogów Małopolski, 5 km na wschód od tego małego miasta.
/Głogów Małopolski, miasteczko leżące w pow. rzeszowskim, w 1970 roku (obchodziło 400-lecie swego istnienia. Założone przez Krzysztofa Głowę z Nowosielec, herbu Jelita, przez około dwa wieki nosiło nazwę Głowów, po czym w początkach 2 połowy XVIII w. przyjęło nazwę Głogów. Nie tylko nazwa Głowowa uległa zmianie. Również administracyjne regiony podziału terytorialnego zmieniły nazwy. Głowów leżał w dawnym pow. pilzneńskim, byłego województwa sandomierskiego, a dziś znajduje się w obrębie pow. rzeszowskiego. Po II wojnie światowej, po przyłączeniu do Polski zachodnich terenów piastowskich, w obrębie państwa znalazły się dwa Głogowy: o wiele starszy na Śląsku, drugi w Małopolsce. Celem uniknięcia nieporozumień, Głogów w woj. podkarpackim otrzymał określenie Małopolski./
Wieś rozciągnęła się wzdłuż płytkiej doliny potoku Gołębiówka. Po zachodniej stronie doliny ciągnie się kompleks Lasów Głogowskich; w północnym jej krańcu jest kilka stawów zasilanych wodami Szuwarki; natomiast po wschodniej stronie wsi podnosi się charakterystyczna wysoczyzna morenowa, pokryta łanami pól. Tereny wsi Wysoka graniczą z terenami; od zachodu Głogowem Małopolskim, od wschodu ze Stobierną i Gęsiówką (przysiółek Jasionki), od południa z terenami Portu lotniczego Rzeszów - Jasionka i z Tajęciną (przysiółek Jasionki). Wioska podzielona umownie jest na dwie części: pierwsza od strony Jasionki do kościoła to "Piaski", a druga od kościoła do leśniczówki to "Koniec". Nazwy wywodzą się z tego , że w części zwanej Piaski znajdują się ziemie piaszczyste, a Koniec dlatego , że to koniec wioski i tak też jest nadana numeracja domów. Na wschód od wsi za polami jest przysiółek Wysokiej z kilku domami zwane "Zapolem", na północ za leśniczówką przysiółek "Osiczyna", na zachód od kościoła za rzeką, to osiedle "Zagrody". Droga od kościoła za domami od strony wschodniej do leśniczówki w 2011 roku otrzymała nazwę ulicy "Polna". Droga za domami od strony wschodniej od radarów w piaski w 2012 roku otrzymała nazwę ulicy "Słoneczna".<ref>http://www.orzelwysoka.pl/</ref>
Wysoka k/ Rzeszowa , a obecnie administracyjnie Wysoka Głogowska leży na Płaskowyżu kolbuszowskim pomiędzy dolinami Wisły, Wisłoki i Sanu oraz obniżeniem Pradoliny Podkarpackiej , która to dolina powstała na wskutek cofania się lodowca, zostawiając podłoże piaszczysto-żwirowe z glinami czwartorzędowymi i pokrywami pochodzenia eolicznego - lessem. Region był krainą rolniczo-leśną. Na obszarze Kotliny Sandomierskiej zachowały się resztki dawnej Puszczy Sandomierskiej.(Lasy w okolicach Boru, Głogowa Małopolskiego, Wysokiej Głogowskiej, Przewrotnego w stronę Sandomierza). Pierwotnie występowały tu lasy mieszane (sosna , świerk, jodła, buk , klon).<ref>http://www.orzelwysoka.pl/</ref>
== Historia ==
Już od XII i XIII wieku drzewostany rosnące na dobrych glebach zostały stopniowo karczowane i zamieniane na pola uprawne. XIV wiek przyniósł dalszy wyrąb Puszczy Sandomierskiej. Związane było to z postępującymi na szeroką skalę osadnictwem , gdzie rycerstwo w tym wieku prowadziło wręcz swoisty wyścig lokacyjny, a szczególnie wsi. Osadnictwu przeważnie sprzyjały tu naturalne szlaki drożne podyktowane ukształtowaniem terenu i przebiegiem dolin rzecznych. Szlak podkarpacki wytyczony przez przebieg progu Karpat w dawnych czasach łączył Ruś ze Śląskiem, a przez Bramę Morawską z Czechami. Od tej równoleżnikowej trasy komunikacyjnej odchodzą szlaki dolinami Sanu i Wisłoka , które sprzyjały rozwojowi wielu miast takich jak; Ropczyce , Przeworsk, Rzeszów, Łańcut. Były to miasta - grody pełniące rolę ochronną na szlaku w swoich dobrach, oraz broniły w razie potrzeby granic nowopowstającego Państwa Polskiego. Często wznoszone były na pierwotnych grodziskach Piastowskich jak: Rzeszów, Łańcut. Tym też dopiero w XIV wieku jako już zasobnym grodom, zostały nadane prawa miejskie na prawie magdeburskim przez króla Kazimierza Wielkiego później przez króla Władysława Warneńczyka. Powstałe miasta - twierdze ; Rzeszów 1304 , Łańcut 1371 potrzebowały zaplecza gospodarczego. Dlatego w obrębie swoich dóbr od XIII i XIV wieku zaczęto zakładać wsie na prawie magdeburskim - niemieckim.
Pierwotnie wsie nazywały się osiedlami bądź też siedliskami (1340). Każdy nowo osiadły otrzymywał od właściciela wsi l lub 2 łany ziemi na swoją przeważnie 4-5 osobową rodzinę tj. w zależności od regionu:
Miary wielkości łana na ziemiach polskich
1 łan (huba) pruska 16,5 ha (~30 mórg, = 66 pruskich mórg)
1 łan frankoński 24,2 ha (48 mórg) Małopolska (Łan większy)
1 łan chełmiński 17,995 ha (~30 mórg) (Łan mniejszy)
1 łan brandenburski 17,0215 ha (~30 mórg)
1 łan warmiński 17,3387 ha (Prusy, (~30 mórg, ~ 67 pruskich mórg)1 łan oleski 15,648 ha (Prusy Wschodnie 1720)
(od 1813 oficjalnie hektar i ar)
Osadnicy otrzymywali zwolnienie z pewnych opłat na określoną liczbę lat w zależności od umowy oraz pana w razie klęski nieurodzaju i innych nieszczęść. W zamian osadnik był obowiązany też świadczyć pewne usługi na rzecz dworu, miasta, użytku, płacić część podatków itp. Podczas nieobecności właściciela wsi lub jego zarządcy nad sprawnym funkcjonowaniem czuwał desygnowany przedstawiciel wsi - sołtys, który przeważnie posiadał szereg dużo większych przywilejów niż pozostali osadnicy.
W XIV wieku tj. do roku 1340 przeciętna osada liczyła od 20 do 30 osób, co wiadomo ze spisów opłat zwanymi świętopietrze , pobieranych w poszczególnych dobrach , często z wyszczególnieniem wsi.
Lokalizację na tym terenie rozpoczął król KAZIMIERZ WIELKI , który w 1340 roku podbił Ruś Halicką , ziemię książąt ruskich i zaczął sprowadzać ludność początkowo między innymi z MAZUR w okolice Rzeszowa do wsi ŁĄKA, która to spełniała rolę królewskiej stadniny , gdyż w tym grodzie warownym hodowano konie bojowe.
Po zajęciu przez króla Rusi Halickiej, tereny, o których mowa, nie były prawie zamieszkałe. Na olbrzymich dzikich terenach panowała pustka. Dopiero osadnicy , którzy przybyli tu pieszo, bądź przyjechali na skrzypiących wozach zaczęli organizować jakiekolwiek życie.
19 stycznia 1354 r. Kazimierz Wielki nadał Janowi Pakosławowi ze Strożyska - miasto Rzeszów z okolicą po Dąbrowę na północy, Czudec na zachodzie i wieś Leżajsk na wschodzie.
JAN PAKOSŁAWIC ze Strożyska (zm.ok.1374) wybitny dyplomata i rycerz. Przyjął nazwisko Rzeszowski. Był założycielem rodu Półkoziców Rzeszowskich, którzy władali miastem do 1583 r.
Około 1360 wystawił kościół w Rzeszowie na Staromieściu. Miał trzech synów z których każdy miał na imię Jan:
. Jan Feliks Rzeszowski z Przybyszówki był kontynuatorem linii Półkoziców Rzeszowskich
. Jan Rzeszowski
. Jan z Rzeszowa Staromiejski
Po śmierci Pakosławica ok.1374 r. dobra rzeszowskie przypadły jego synom, ale nadal zarządzane były wspólnie. Obejmowały one wówczas miasto Rzeszów i 26 wsi. Dopiero w 1450 r. nastąpił podział majątku na trzy oddzielne zespoły.
Później rodzina jego przyjmując nazwisko od miasta RZESZOWA, nazywała się RZESZOWSKIMI i z kolei przyjmowała ona z biegiem czasu i inne miana.
Lokacja na terenach należących do Jana Pakosławica ze Stróżysk - protoplasty rodu Rzeszowskich , do innych miast na szlaku handlowo-komunikacyjnym przebiegała dość sprawnie. Między innymi za sprawą spokrewnionych i władających na przemian tymi dobrami rodów: Rzeszowskich , Ligęzów, Stadnickich, Pileckich, Opalińskich później Lubomierskich, Potockich i innych.
Jak wynika z topografii, każda lokowana wieś w zależności od warunków geograficznych i możliwości zajmowała się inną produkcją niż sąsiednie. I tak na przykład: osada puszczańska Zaczernie powstała XII wieku , zajmowała się ważeniem piwa i zbieraniem runa leśnego. Wola Zarczycka - wieś leżąca wśród lasów Kotliny Sandomierskiej założona w 1578 roku przez Piotra Zarczyckiego istniejąca już wcześniej jako osada grodowa, zajmowała się na skalę przemysłową przerobem drzewa i wytopem żelaza. WYSOKA GŁOGOWSKA - wieś położona na północ od Rzeszowa nad potokiem Szuwarka (obecnie zwany Gołębiówką) - znana już była w średniowieczu , należąca od XIV wieku do parafii Zaczernie była osadą puszczańską. Mieszkańcy zajmowali się wówczas wyrębem drzewa i produkcją wyrobów drewnianych . Osada Jasionka znana była już w XIV i XV wieku a ludność w niej zajmowała się rolnictwem. Sokołów Małopolski powstał w XIV wieku, mieszkańcy zajmowali się łowiectwem i pasterstwem. Medynia Głogowska - Łańcucka powstała dopiero w XVII wieku, chociaż istnieją wcześniejsze zapiski kronikarskie. Na tych terenach już od najdawniejszych czasów ludność zajmowała się garncarstwem , rzemiosłem i umiejętnością wyrobu naczyń glinianych przyniesioną z Niemiec.
Źródła pisane wskazują , że w początkach okolice te zostały głównie zaludnione przez ludzi ze Śląska i Saksonii. W późniejszych wiekach nastąpił napływ osadników innych narodowości : Rusinów, Węgrów, Czechów itp.
WYSOKA k / Rzeszowa , (dzisiaj Głogowska) założona w XIV wieku. Pierwotna nazwa tej wsi brzmiała Wysoka, było to tak jeszcze w 1414 roku, potem Wola Wysoka, około 1443 roku wieś wchodziła w skład dóbr Jana Rzeszowskiego.( Jan z Rzeszowa (Jan Rzeszowski), ok. 1411-1488, podskarbi koronny. 1469-71 (lub do 1472), wielkorządca i żupnik krakowski, od 1471, biskup krakowski od 1471). Początki XVI w. to liczne niszczące najazdy Turków, Mongołów, Kozaków i Tatarów na te okolice, bo niedaleko naszej wsi, przez miejscowość Łąka prowadził główny gościniec z Rusi Czerwonej do Węgier. Skrawek z tego gościńca zachował się do dzisiaj pod nazwą Tłoki . Następnie poprzez ożenek część dóbr przeszła do rodu Ligęzów. Za panowania króla Władysława Jagiełły duża część dóbr wraz z Wysoką należała do trzeciej żony króla - Elżbiety Granowskiej
Po śmierci Elżbiety Granowskiej spadkobiercami zostali starający się o nie Pileccy. Szczególnie znaną jest bogata dziedziczka Anna Pilecka Kostkowa ostatnia z rodu Pileckich (+1631 r.).
1 - voto (ślub) = zamężna w 1586 r. z Krzysztofem Kostką ( + 1602 r.) - starostą kościerzyńskim.
2 - v ot o = ( 1605) za Łukaszem Opalińskim (starszym)- kasztelanem poznańskim w latach ( 1614-1620) - marszałkiem wielkim koronnym (1630-1650 )-wojewodą rawskim (w 1650-1654) - starostą leżajskim (od 1593 )- starostą śremskim i kolskim. Do którego w latach 1593-1654 należał Leżajsk (królewszczyzna) - później do wdowy po nim Elżbiety z Fiolejów, która w 1655 r. scedowała na swojego zięcia Andrzeja Potockiego. Anna z Pileckich miała 38 posiadłości , w tym dwa miasta Sokołów Małopolski i Tyczyn i część w Pruchniku oraz 35 wsi zorganizowanych w kluczu Sokołowskim, które były jej dobrami posagowymi i do którego należały wsie takie jak: Stobierna, Nienadówka. Wola (Wólka) Turza, które po jej śmierci ( + 1631) otrzymał jej syn Mikołaj Rafał Kostka , krajczy królowej w 1629 r. - starosta malborski, starogardzki (+ w 1638). A po nim w 1638 r. - jego córka Katarzyna , Zofia ( +1644) zamężna za Dobiesławem Cieklińskim - kasztelanem czechowskim. Po jego rychłe j śmierci majątek przejęła wdowa po Mikołaju Rafale Kostce Zofia Plamięcka, która 1646 r. zapisała całość tych dóbr Michałowi Działyńskiemu, jako wnukowi Heleny Plamięckiej. Doprowadziło to do długotrwałego sporu , bo o dobra sokołowskie i łąckie zgłaszał pretensje Władysław Dominik Ostrojski - Zasławski, a do Tyczyna rościli sobie prawo Braniccy - traktując je jako posag Anny Beaty - córki Stanisława Wapowskiego - kasztelana przemyskiego, a matki Jana Klemensa Branickiego - marszałka nadwornego koronnego . W końcu 1670 r. Branicki najechał Tyczyn i zagarnął miasto z kluczem. W 1674 r. wdowa po nim Aleksandra Katarzyna z Czarnieckich formalnie wykupiła sporne dobra , które na dłużej były własnością Branickich.
Wieś Wysoka z parafią Zaczernie, o której to losy głównie nam chodzi, znalazła się w posiadaniu rodu LUBOMIRSKICH. Ze zdolnościami do gospodarowania bywało różnie. Dlatego Lubomirscy oddawali w dzierżawę niektóre dobra.
Lubomirscy posiadali m. in: Lubomierz, Nowy Wiśnicz, Łańcut, Wilanów, Przeworsk, Rzeszów, Tarnów, Jarosław, Lubowla, Janowiec, Puławy, Mokotów i Łazienki w Warszawie oraz Dąbrowa Tarnowska, Dubno, Czarnobyl, Równe, Dubrowna, Kruszyna, Rajcza, Chodorów.
Wysoka, nie była to wioska mała, mimo panującej w 1705 roku zarazy. W Wysokiej zamieszkiwali też Żydzi. Świadczą o tym dokumenty stwierdzające odprowadzenie do kasy kahału w Rzeszowie w 1757 roku 30 złotych.<ref>http://www.orzelwysoka.pl/</ref>
== Posesorzy i ostatni właściciele wioski ==
Posesorami Wysokiej i innych wsi byli WIESIOŁOWSCY, później MORSCY, którzy to w 1781 roku kupili dzierżawione dotychczas dobra na własność. Od 1801 roku właścicielem był IGNACY MORSKI ożeniony z Magdaleną hr. Dzieduszycką właścicielką Zarzecza.
Ignacy hr. Morski był człowiekiem niezbyt urodziwym, garbatym i dziwnego usposobienia. Po Jego śmierci śmiano się, że nawet drzewo posadzone na jego grobie wyrosło garbate, jak go zapamiętano był człowiekiem rubasznym, a i zboczonym moralnie. Nie widząc nadziei na poprawę, opuściła go żona, nie zostawiwszy mu potomka. Hrabia szybko znalazł sobie nową towarzyszkę życia. Była nią Zofia Oborska.
Zofia Oborska z Potockich (ok.1787-1857) - m.in. właścicielka Łąki
w pow. rzeszowskim, przez pewien czas tam mieszkająca. Jako kochanka zarządzała i później przejęła po Ignacym hr. Morskim majątek (1819 - 1835). Również i ona była lekkich obyczajów, lubiła życie wystawne. Prawdopodobnie miała dziecko z Ignacym hr. Morskim oraz z zarządcą z Nienadówki. Bawiła się w miastach, szczególnie w Paryżu. W miarę kurczących się pieniędzy, sprzedawała - bądź dzierżawiła swój majątek. Również część zlicytowano za długi. Nie lubiła proboszcza parafii w Łące, który to zawsze rościł sobie prawo, by Wysoka, Stobierna itp. płaciły mu dzierżawę mimo, iż Wysoka należała do parafii Zaczernie. Nakazywała swym oficjalistom i kmieciom, by nie płacili dziesięciny. Spory przybierały na sile, a chłopi jak wiadomo, szydzili z księdza, tym bardziej mając w świadomości przyzwolenie swojej Pani. Szczególnie na parafię w Łące "wypięła się" Stobierna w 1821 roku. Sprawa trafiła do urzędów . Spór nie został rozstrzygnięty, bo władze nie bardzo chciały zająć się tą sprawą.
W roku 1824 spory o dziesięcinę trwały nadal. Tym razem między księdzem Nowickim w Łące a administratorem, leśniczym w Wysokiej Głogowskiej MICHAŁEM DAWIDOWSKIM.
Ostatnimi właścicielami Wysokiej Głogowskiej byli POTOCCY z Łańcuta. Znieśli w 1848 roku pańszczyznę. Ale chłopi musieli wykupić się w zależności od umowy indywidualnej lub grupowej. To znaczy: odrabiać w określonym czasie (nawet do roku określoną) liczbę dniówek sprzężąjnych, pieszych, uregulować płatności w zbożu, robociźnie lub innych pożytkach , opłacić czynsz.
Ważną rolę w historii wioski odegrali posiadacze ziemscy Bieniaszewscy. 1855 r.- Józef i Emilia, 1872 r. Stanisław, 1886 r. Halina, a od 1904 r. do II wojny światowej Jan Kamil i Wanda Bieniaszewscy. Było to małżeństwo bezdzietne, posiadali kilkadziesiąt hektarów pola i około 40 sztuk bydła. Miejscowa ludność pracowała u Pana przy pracach polowych za niewielkie pieniądze, albo za zebrane płody rolne. Za prace przy zbieraniu ziemniaków płacił Pan 1 złoty i każdy ze zbierających mógł sobie zabrać koszyk ziemniaków za jeden dzień pracy. Podczas żniw pracowało nawet po 14-stu kosiarzy. Dobrymi kosiarzami byli kosiarze z Tajęciny. Panu nie wiodło się prawdopodobnie najlepiej , ponoć stale był zadłużony. Jan Bieniaszewski zmarł zaraz przed II wojną światową. W skład majątku wchodziły: park, stajnie dla bydła oraz parterowy dworek, zachowany do dzisiaj - wzniesiony około połowy XIX wieku - który przechodził przeobrażenia. Po II wojnie światowej (1939-1945). Najpierw służył jako szkoła podstawowa 7 klasowa do roku 1965, później dom nauczyciela, a obecnie mieszkania prywatne. U schyłku XIX wieku wioska liczyła ok.1800 mieszkańców.
Podczas okupacji w rejonie Wysokiej Głogowskiej działały oddziały partyzanckie, dlatego w roku 1943 hitlerowcy dokonali pacyfikacji wsi, mordując 11 mieszkańców.<ref>http://www.orzelwysoka.pl/</ref>
== Lata powojenne ==
W latach powojennych ludność utrzymywała się głównie z rolnictwa, prawie każde gospodarstwo posiadało konia (bardziej zamożni mieli nawet po dwa), krowy, świnię i kury. Średnie gospodarstwo liczyło od 3 - 5 ha gruntu, pod względem żywności było samowystarczalne, jedynie za sprzedane jajka masło i mleko kupowano sól, cukier i inne niezbędne produkty. Głównymi uprawami były zboża (żyto, pszenica, proso (jagła), ziemniaki, buraki pastewne, koniczynę i łubin. Do prac polowych jako siły pociągowej używano koni. Podstawowy sprzęt rolniczy to pług, brony i radła. Do sadzenia ziemniaków jak i do ich zbioru używano motyki, natomiast zboża koszono kosą, później były kosiarki konne. Zaraz po wojnie zboże młócono cepami, później maszynami tzw. śmieciarki napędzane końmi poprzez przekładnie zwane kieratami.
Zdjęcia przedstawiają dom i rodzinę Sadło. Obecnie na tym miejscu zamieszkuje rodzina Kubasów ( Piaski).
Żniwa (zbiór zbóż z pól) - koszenie zboża odbywało się za pomocą sierpa(czasy przed i wojenne) albo kosy. Ścięte zboże wiązano w snopki i składano na polu do wyschnięcia w mądle (15 snopków). 4 mądle to była kopa ( 60 szt ). Po wyschnięciu zwożono wozami z zaprzęgiem konnym do stodół. Był to bardzo ciężki okres prac. Przeważnie koszeniem zbóż zajmowali się chłopi, a odbieraniem i układaniem snopków kobiety i dzieci.
Z upływem lat wioska zaczęła sie mechanizować, powstała Spółdzielnia Kółek Rolniczych, która wykonywała usługi takie jak orka , omłoty zboża, opryski roślin itp. Około lat 60-tych zaczęto uprawiać truskawki, później pomidory gruntowe, marchew i inne rośliny dla potrzeb rzeszowskiego zakładu "Alima". Wioska w tym czasie rozbudowała się bardzo . Po przemianach w Polsce w latach 90-tych Przedsiębiorstwo Alima zostało sprzedane amerykańskiej firmie "Gerber". "Alima -Gerber" zmieniła profil produkcji, a tym samym pozbawiła wielu okolicznych rolników dochodu. Rodziny były bardzo liczne średnio 5 - 7 osób. Młode pokolenie widząc ciężką pracę na wsi zaczęło zdobywać wiedze i po skończonej szkole podstawowej uciekali do miasta aby sie uczyć w szkołach zawodowych i średnich. Po usamodzielnieniu się ich, wiele osób założyło swoje rodziny i pozostało w mieście. <ref>http://www.orzelwysoka.pl/</ref>
== Wysoka Głogowska dziś ==
Według stanu na rok 2008 - Wioska liczy ok. 600 domostw, 2200 mieszkańców. Miejscowość została zelektryfikowana, jest sieć gazowa, kanalizacyjna i telekomunikacyjna. Można też korzystać z Internetu za pomocą łącz telefonicznych lub radiowych.
=== Organizacje i instytucje ===
Na terenie wsi Wysoka Głogowska istnieje wiele organizacji zrzeszających mieszkańców można do nich zaliczyć między innymi Koło Gospodyń Wiejskich, Chór Gloria czy też Klub Sportowy "Orzeł" Wysoka.
==== OSP ====
OSP - Ochotnicza Straż Pożarna - najstarsza i najbardziej prężna organizacja, aktywnie uczestniczy w życiu wioski, co zapewnia jej szacunek wśród lokalnego społeczeństwa. Zasługuje na uznanie w niesieniu pomocy podczas pożarów, powodzi , wypadków drogowych i innych sytuacji. Bierze czynny udział w akcjach ratowniczo-gaśniczych na terenie całej gminy i nie tylko. Uczestniczy w ćwiczeniach szkoleniowo - sprawnościowych, a także w zawodach sportowo - pożarniczych. OSP Wysoka posiada na swoim wyposażeniu dwa nowoczesne samochody gaśnicze, które garażowane są w strażnicy OSP , a na piętrze tego budynku znajduje się Ośrodek Zdrowia.
Ze względu na to, że OSP Wysoka Głogowska posiadała dwa samochody, był duży potencjał ludzki w postaci bardzo dobrze wyszkolonych druhów, Państwowa Straż Pożarna w porozumieniu z władzami gminy, postanowiła w roku 2000 wcielić naszą jednostkę do Krajowego Systemu Ratowniczo-Gaśniczego.Trzeba przy tym wspomnieć, że ów system wymaga od każdej jednostki przede wszystkim odpowiedniego sprzętu bojowego . Dlatego też pomimo użytkowania dwóch samochodów postanowiliśmy nabyć następny w celu wymiany go zamiast użytkowanego od trzydziestu lat Stara. Dzięki ogromnej pomocy finansowej ze strony całej społeczności wiejskiej w roku 2003 zakupiliśmy samochód marki STAR 266 i w tym też roku władze gminne, a przede wszystkim jej burmistrz Pan Kazimierz Rokita oraz komendant głogowskiej OSP druh Lesław Padwinski podjęli decyzje o adaptacji tegoż samochodu dla potrzeb naszej jednostki.
==== Chór Gloria ====
Wśród wielu grup religijno-modlitewnych w parafii Matki Bożej Różańcowej w Wysokiej Głogowskiej od listopada 2001 roku działa Chór Męski "Gloria". Chór powstał z inicjatywy pana Tadeusza Pietruchy, który to wraz z proboszczem parafii, ks. Zbigniewem Gargasiem zadecydowali o jego założeniu. Tworzy go około 25 osobowa grupa mężczyzn, którzy to zamiłowani w śpiewie, poprzez systematyczną pracę na próbach, śpiew podczas Mszy św. oraz uroczystości kościelnych w naszej parafii i wspólną modlitwę wychwalają wielkość i dobroć Boga. Dyrygentem chóru od czasu jego założenia był absolwent Uniwersytetu Rzeszowskiego pan Andrzej Suszek, od września 2008 r. chórem dyryguje pan Mirosław Szpyrka również absolwent Uniwersytetu Rzeszowskiego. Patronat nad chórem sprawuje Związek Chórów i Orkiestr Oddział w Rzeszowie, jak również Gminny Dom Kultury w Głogowie pod dyrekcją mgr Dariusza Lewandowskiego-Socha. Prezesem chóru od początku jego powstania do chwili obecnej jest pan Tadeusz Pietrucha.
==== "Orzeł" Wysoka ====
Pierwsze wzmianki na temat piłki nożnej w Wysokiej Głogowskiej to lata sześćdziesiąte ubiegłego stulecia, była to drużyna pod nazwą LZS "Radar" Wysoka Głogowska. Boisko do gry w tym czasie mieściło się z północnej strony obecnego Domu Ludowego. Drużyna grała w klasie "C" przez parę sezonów.
Po niedługiej przerwie w działalności klubowej, pod patronatem Domu Kultury w Głogowie Małopolskim powstał w Wysokiej Klub "Stodoła" zrzeszający sekcję piłki nożnej. To było z początku lat osiemdziesiątych . Istniejąca w tym czasie na terenie wsi Wysoka firma - Państwowe Gospodarstwo Rolno-Produkcyjne "IGLOOPOL" przejęło sekcję pod swoją opiekę. Dzięki tej firmie w 1980 roku wybudowano nowe boisko do gry w piłkę nożną pod lasem , a w 1983 roku zarejestrowano drużynę piłkarską pod nazwą LZS "IGLOOPOL" Lata działalności - do roku 1990.
Po 13-to letniej przerwie w roku 2003, następny zryw działalności klubowej. W czerwcu 2003 r. zostaje zarejestrowany w Starostwie Powiatowym jako stowarzyszenie Klub Sportowy "Orzeł" Wysoka Głogowska. Działalność klubu skupia się głównie na piłce nożnej. Drużyna seniorów grająca początkowo w klasie "C", a obecnie w klasie "B" . W rozgrywkach uczestniczy również młodzież szkolna grająca w lidze jako "Trampkarz Młodszy" , od sezonu 2012/13 "Trampkarz Starszy" . Przez cały czas dzięki zaangażowaniu klubowiczów, oraz dotacji z Gminy Głogów Małopolski, stadion zmienia swój wygląd. W roku 2010 zostaje oddany do użytku budynek klubowy, w którym oprócz pomieszczeń socjalnych dla zawodników, jest na piętrze pomieszczenie w którym można zagrać w tenisa stołowego lub bilarda, a także spotkać się towarzysko w przyzwoitych warunkach. W 2010 r. zostaje wybudowane boisko treningowe, które rok później zostaje oświetlone, gdzie można przeprowadzać treningi w porze wieczorowej.
Z inicjatywy Rady Sołeckiej w 2009 roku zostaje wybudowana zadaszona podłoga taneczna. Obiekt przydatny do organizacji różnych imprez rekreacyjnych.
Od października 2012 r. rozpoczęto budowę zaplecza gospodarczego.
==== Ośrodek zdrowia ====
Ośrodek zdrowia znajduje się w centrum miejscowości, w budynku Ochotniczej Straży Pożarnej. Ośrodek świadczy usługi zdrowotne mieszkańcom Wysokiej. W ośrodku usługi lekarskie świadczy lek. med. Katarzyna Mierzwa. Ośrodek ma podpisany kontrakt z Narodowym Funduszem Zdrowia.
Na terenie wsi znajduje się także apteka, Środowiskowy Dom Samopomocy, Ośrodek Rehabilitacyjny.
== Linki zewnętrzne ==
http://www.orzelwysoka.pl/
http://www.wysokaglogowska.pl/
http://www.sdswysokaglogowska.pl/index.php
{{gmina Głogów Małopolski}}
[[Kategoria:Gmina Głogów Małopolski]]
| |||