Natolińczycy: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m język |
pochodzenie |
||
Linia 1:
'''Natolińczycy''' – potoczna nazwa [[koteria|koterii]] (działalność frakcyjna była wówczas w partii zakazana) w [[PZPR]] opozycyjna wobec tzw. [[puławianie|puławian]]. Wyłoniła się w [[1956]] r., w okresie po XX zjeździe [[KPZR]]. Popularna nazwa pochodzi od miejsca, gdzie odbywały się jej spotkania, a mianowicie pałacyku rządowego w [[Natolin (Warszawa)|Natolinie]]. Walkę między natolińczykami a puławianami opisał [[Witold Jedlicki]] w broszurze "Chamy i Żydy"<ref>[http://www.bu.umk.pl/Archiwum_Emigracji/Bibl.htm Witold Jedlicki, ''Chamy i Żydy'', Paryż 1962, s.3-41], [[Kultura (miesięcznik)|Kultura]] nr 12/1962</ref>.
Natolińczycy byli przeciwnikami liberalizacji systemu, głosili hasła nacjonalistyczne i antysemickie w celu zdobycia władzy w partii. Najbardziej znani przedstawiciele: [[Franciszek Jóźwiak]], [[Wiktor Kłosiewicz]], [[Zenon Nowak]], [[Aleksander Zawadzki (polityk)|Aleksander Zawadzki]], [[Władysław Dworakowski]], [[Hilary Chełchowski]], [[Kazimierz Mijal]], [[Franciszek Mazur]], [[Bolesław Rumiński]], [[Stanisław Łapot]]. Byli głównie pochodzenia chłopskiego lub robotniczego i rdzennie polskiego, w przeciwieństwie do Puławian, którzy byli inteligentami, w dużej części pochodzenia żydowskiego.
Natolińczycy ponieśli klęskę na VIII Plenum KC PZPR w październiku 1956 r., gdyż Gomułka zdecydował się przyjąć władzę z rąk [[puławianie|puławian]]. Obie frakcje natolińczyków i [[puławianie|puławian]] zaniknęły pod koniec lat 50.
| |||