Lockheed L-14 Super Electra: Różnice pomiędzy wersjami

Władze spółki postanowiły wykorzystać zakup nowoczesnego samolotu propagandowo. Zdecydowano, że ostatnia z maszyn zostanie sprowadzona z fabryki w Burbank do Warszawy drogą lotniczą. Lot odbył się w maju 1938 roku. Załoga w składzie: [[Wacław Makowski (lotnik)|Wacław Makowski]] (dyrektor LOT i pierwszy pilot), Zbigniew Wysiekierski (drugi pilot), Szymon Piskorz (mechanik), Alfons Rzeczewski (radionawigator) oraz Jerzy Krassowski (asystent) wystartowała fabrycznie nowym samolotem z Burbank w Kalifornii 13 maja 1938. Przez [[Mazatlan]], [[Meksyk (miasto)|Meksyk]], [[Gwatemala (miasto)|Gwatemalę]], [[Lima|Limę]], [[Buenos Aires]] i [[Rio de Janeiro]] maszyna dotarła do [[Natal (miasto)|Natalu]] w [[Brazylia|Brazylii]]. Stamtąd w 11 godzin i 10 minut załoga przekroczyła [[Atlantyk]] i wylądowała w [[Dakar]]ze, pokonując rekordowy dystans 3070 kilometrów bez międzylądowań. Następnie trasa wiodła przez [[Senegal]], [[Casablanca|Casablankę]], [[Tunis]] i [[Rzym]], skąd samolot dotarł 5 czerwca bezpośrednio na [[Lotnisko Chopina w Warszawie|lotnisko Okęcie]] w Warszawie. W sumie podczas przelotu z Kalifornii do Polski maszyna spędziła w powietrzu 85 godzin. Przelot na rekordowym dystansie 24.850 km miał znaczenie reklamowe i propagandowe, ale także miał być przygotowaniem do rozpoczęcia w 1940 regularnych lotów transatlantyckich. Plany te pokrzyżował wybuch II wojny światowej.

Wkrótce potem LOT stracił dwie maszyny: SP-BNG rozbił się w lipcu 1938 pod [[CampulungCâmpulung]] w Rumunii, a SP-BNJ spłonął na lotnisku w [[Bukareszt|Bukareszcie]] niedługo później<ref name="Barwa"/>. By uzupełnić straty, w maju [[1939]] sprowadzono do Polski kolejne cztery Super Electry<ref name="Barwa"/>. W czasie [[wojna obronna|wojny obronnej]] 1939 wszystkie samoloty Lockheed Electra zostały zmobilizowane przez [[Wojsko Polskie II RP|Wojsko Polskie]] i wykonywały loty kurierskie i zaopatrzeniowe. Następnie cztery z nich ewakuowano do Rumunii, gdzie zostały internowane. Jedna maszyna została internowana w [[Tallin]]ie w Estonii. Pozostałe trzy samoloty tego typu (SP-BPM, SP-LMK i SP-BNF) ewakuowano do Francji, gdzie służyły jako samoloty łącznikowe dla polskiej dyplomacji. SP-BPM został zniszczony podczas [[kampania francuska 1940|ataku Niemiec na Francję]] w czerwcu 1940, zaś SP-LMK i SP-BNF odleciały do Wielkiej Brytanii. Tam planowano ich przebudowę na samoloty do zrzutów [[Cichociemni|cichociemnych]], jednak ostatecznie wycofano się z pomysłu i obie maszyny przejęły na własność linie [[British Overseas Airways Corporation|BOAC]].