Eugeniusz Wirtemberski: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Robot skopiował szablon {{Kontrola autorytatywna}} z de:Eugen von Württemberg (1788–1857). |
Adam123456 (dyskusja | edycje) Przeredagowanie i korekta |
||
Linia 1:
[[Plik:Eugene of Wurtemberg.jpg|thumb|Książę Eugeniusz Wirtemberski]]
'''Eugeniusz Wirtemberski''' ( ur. [[18 stycznia]] [[1788]] w [[Oleśnica|Oleśnicy]], zm. [[16 września]] [[1857]] w [[Pokój (województwo opolskie)|Pokoju]] (niem. Carlsruhe) – książę wirtemberski, właściciel Pokoju.
== Biografia ==
Syn księcia [[Eugeniusz Fryderyk Wirtemberski|Eugeniusza Fryderyka Wirtemberskiego]] i Luizy Stolberg-Gedern. Jego wychowawcą w [[Petersburg]]u był gen. Ehrenfried von Diebitsch und Narten (ojciec późniejszego [[Marszałek polny|fedmarszałka]] [[Iwan Dybicz Zabałkański|Iwana Dybicza]]), który w ten sposób trafił na dwór rosyjskiego cara [[Paweł I Romanow|Pawła I]]. Był kuzynem pierwszego króla Wirtembergii [[Fryderyk I Wirtemberski|Fryderyka I]].
Generał konnicy na służbie u rosyjskiego cara, w [[1813]] jeden z dowódców sił sprzymierzonych w zwycięskiej [[Bitwa pod Kulm|bitwie pod Kulm]]. [[Mecenas sztuki|Mecenas]] [[Carl Maria von Weber|Carla Marii Webera]], [[meloman]] i [[kompozytor]] (skomponował m.in. operę „Die Geisterbraut”). W [[1822]] roku po śmierci ojca został właścicielem Pokoju. Zajął się przebudową miasteczka, dbał również o kulturalny rozwój mieszkańców m.in. przez ponowne otwarcie teatru.
== Małżeństwa i potomstwo ==
[[20 kwietnia]] [[1817]] roku ożenił się z Matyldą zu Waldeck-Pyrmont (1801-1825). Para miała troje dzieci:
* Maria (1818-1888),
* [[Eugeniusz Erdmann Wirtemberski|Eugeniusz]] (1820-1875),
* [[Wilhelm Aleksander Wirtemberski|Wilhelm Aleksander]] (*/† 1825
▲Generał konnicy na służbie u rosyjskiego cara, w [[1813]] jeden z dowódców sił sprzymierzonych w zwycięskiej [[Bitwa pod Kulm|bitwie pod Kulm]]. [[Mecenas sztuki|Mecenas]] [[Carl Maria von Weber|Carla Marii Webera]], [[meloman]] i [[kompozytor]] (skomponował m.in. operę „Die Geisterbraut”). W [[1822]] roku po śmierci ojca został właścicielem Pokoju. Zajął się przebudową miasteczka, dbał również o kulturalny rozwój mieszkańców m.in. przez ponowne otwarcie teatru.
[[11 sierpnia]] [[1827]] roku ożenił się z Heleną zu Hohenlohe-Langenburg (1807-1880). Para miała czworo dzieci:
| |||