Gustave Thibon: Różnice pomiędzy wersjami

W wieku 11 lat zakończył edukację szkolną, aby pomóc rodzicom w pracy w gospodarstwie rolnym. Brał udział w [[I wojna światowa|I wojnie światowej]]. W okresie międzywojennym odwiedził [[Wielka Brytania|Wielką Brytanię]] i [[Włochy]]. Uczestniczył w początkowym okresie [[II wojna światowa|II wojny światowej]]; walczył m.in. w [[Afryka Północna|Afryce Północnej]]. W trakcie wojny powrócił do rodzinnej wsi, gdzie mieszkał aż do śmierci. Był samoukiem. Nauczył się [[greka|greki]] i [[łacina|łaciny]], a także [[język niemiecki|języka niemieckiego]] i [[język włoski|włoskiego]]. Przeczytał wiele książek dotyczących literatury i filozofii. Stworzył własną teorię filozofii katolickiej, co zostało uznane za "cudowny fenomen". Silnym elementem w tej teorii była więź człowieka z naturą stworzoną przez [[Bóg|Boga]]. Uznawał się za następcę filozofa [[Jacques Maritain|Jacques'a Maritaina]]. Opowiadał się za ideami monarchistycznymi, głoszonymi przez [[Charles Maurras|Charles'a Maurrasa]]. Sprzeciwiał się natomiast tradycji [[Renesansrenesans]]u i [[rewolucja francuska|rewolucji francuskiej]], gdyż odrywały one człowieka od Boga. Opublikował kilkanaście książek filozoficzno-religijnych, m.in. "Diagnostics. Essai de physiologie sociale", zawierającą zasady [[mistycyzm]]u. Opracował i wydał utwory [[Simone Weil]], którą przez pewien czas w czasie wojny ukrywał w swoim gospodarstwie rolnym. Był zwolennikiem arcybiskupa [[Marcel Lefebvre|Marcela Lefebvre’a]] i wyznawanego przez niego tradycjonalizmu katolickiego. W [[2000]] r. otrzymał od [[Académie française|Akademii Francuskiej]] nagrodę Grand prix z filozofii.