Skala twardości Leeba: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m Remo34 przeniósł stronę Metoda Leeba do Skala twardości Leeba: ujenolicenie tytułów artykułów odnoszacych się do skal twardości |
mNie podano opisu zmian |
||
Linia 1:
[[Plik:Application-Picture-Equotip.jpg|thumb|300px|Pomiar twardości metodą Leeb'a]]
'''
Metoda polega na pomiarze prędkości [[masa udarowa|masy udarowej]] (bijaczek) przed i po uderzeniu w próbkę. Bijaczek o masie 5,5 g, zakończony kulką z węglika wolframu, wyrzucany jest w kierunku próbki siłą sprężyny. Wynikiem pomiaru, według skali twardości Leeb'a (HL), jest iloraz prędkości bijaka po odbiciu przez prędkość przed odbiciem, pomnożony przez 1000. Wynik pomiaru (0-1000) jest w dużym stopniu uzależniony od [[moduł Younga|modułu sprężystości podłużnej Younga]], jako cechy określającej próbkę.
Twardość Leeba [HL], w zależności od zastosowanej głowicy uderzeniowej (bijaka) dzieli się na skale: HLD, HLDL, HLD+15, HLDC, HLC,
Do pomiaru twardości metodą Leeba służą [[twardościomierz]]e Leeba, złożone z modułu elektronicznego (urządzenie wskazujące) i mechanicznej głowicy uderzeniowej (bijaka). Głowica (bijak)zawiera układ napędowy ze sprężyną, masę uderzeniową (bijaczek) z zamocowanym magnesem i cewkę, wewnątrz której porusza się bijaczek. Badanie odbywa się poprzez pomiar napięcia indukowanego w cewce w wyniku ruchu bijaczka. Wszystkie twardościomierze Leeba występują w konstrukcji przenośnej. Istnieje kilka odmian głowic uderzeniowych: D (uniwersalna), DL (do wąskich otworów i rowków), C (do cienkich elementów), G (do masywnych odlewów) itd.
|