Kyŏnghŏ Sŏng’u: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m Dohaeng przeniósł stronę Kyŏnghŏ Sŏngu do Kyŏnghŏ Sŏng'u: Poprawnosc |
→Nauki i działalność: poprawa linków |
||
Linia 71:
Koreański sŏn po kilkuset latach prześladowań był wówczas na bardzo niskim poziomie i nieustannym wysiłkom Kyŏnghŏ należy zawdzięczać jego ponowny rozwój. Gdy miał czterdzieści kilka lat odbył misjonarską podróż po całej Korei. Był to punkt zwrotny w historii koreańskiego buddyzmu. Swoim zaangażowaniem ożywił nie tylko sŏn ale cały koreański buddyzm. Prowadził nauki i praktyki m.in. w takich klasztorach jak [[Pomo-sa|Pomo]], [[Sangwon-sa|Sangwon]], [[Sokwang-sa|Sokwang]]. Wybudował halę praktyki sŏn w klasztorze Haein. Zachęcał swoich uczniów do budowania świątyń w miastach i miasteczkach i sam wybudował kilka. Prowadził wędrowny styl życia, przenosząc się z miejsca na miejsce i wszędzie przyciągał ludzi.
Wychował pięciu wybitnych mistrzów sŏn: Yongsonga ([[1864]]–[[1940]]), [[Hanam Chungwŏn|Hanama Chungwŏna]] ([[1876]]–[[1951]]), [[Hyewŏl Haemyong|Hyewŏla Haemyonga]] ([[1861]]–[[1937]]), [[Suwŏl]]a ([[1855]]–[[1928]]) i [[Mangong Wŏlmyŏn|Mangonga Wŏlmyŏna]] ([[1872]]–[[1946]]). Ostatnia trójka zyskała sobie miano ''Trzech księżyców Kyŏnghŏ'' (''wŏl'' oznacza księżyc).
Był koreańskim mistrzem sŏn, a więc propagował typową i wręcz ortodoksyjną w koreańskim sŏnie praktykę konganową [[kanhua chan|hwadu]]. Jednak śladem najwybitniejszych mistrzów koreańskich – [[Chinul]]a, [[T'aego Poŭ]], [[Sosan Taesa|Sosana Taesy]] i innych, nie ograniczał praktyki tylko do siedzenia w medytacji i introspekcji konganu. Wykazywał bardzo silne tendencje do zjednoczenia szkoły sŏn ze szkołami doktrynalnymi. Dlatego śpiewanie sutr, recytowanie mantr traktował na równi z medytacją.
| |||