Stanisław Ostroróg (1519–1568): Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
popr. linki
Mmm5 (dyskusja | edycje)
drobne merytoryczne
Linia 1:
[[Plik:POL COA Nałęcz.svg|thumb|166px|Herb Nałęcz]]
'''Stanisław Ostroróg''' herbu [[Nałęcz (herb szlachecki)|Nałęcz]], (ur. ok. [[15201519]], zm. [[1568]]) – [[kasztelan]] [[Międzyrzecz|międzyrzecki]], działacz [[reformacja|reformacyjny]].

Był synem [[Wacław Ostroróg|Wacława]] – kasztelana kaliskiego i [[Urszula z Kutna Potocka|Urszuli z Kutna]].
 
W [[1548]] był sekretarzem królewskim i posłował do cesarza, odwożąc mu insygnia Złotego Runa po zmarłym [[Zygmunt I Stary|Zygmuncie I]], za co dostał [[powiat kościański|starostwo kościańskie]]. W [[1522]] otrzymał kasztelanię międzyrzecką i starostwo zamechskie w ziemi przemyskiej.
Po śmierci ojca pozostawał pod opieką krewnych: Jerzego, Stanisława i Marcina Ostrorogów Lwowskich. Nie wiadomo gdzie Stanisław pobierał naukę. Teodor Wotschke podał informacje o studiach w Lipsku w latach 1542–1543, zaś Andrzej Wolan podał informacje o nauce w Wilnie. Jednakże obie infomracje są błędne, gdyż w rzeczywistości nie odnoszą się do Stanisława Ostroroga, zaś do Stanisława Ostroroga Lwowskiego.
 
W [[1548]] był sekretarzem królewskim i posłował do cesarza, odwożąc mu insygnia Złotego Runa po zmarłym [[Zygmunt I Stary|Zygmuncie I]], za co dostał [[powiat kościański|starostwo kościańskie]]. W [[15221552]] otrzymał kasztelanię międzyrzecką i starostwo zamechskie w ziemi przemyskiej.
Nawiązał bliskie stosunki z księciem [[Albrecht Hohenzollern (1490-1568)|Albrechtem]], który w [[1554]] zabiegał dla niego o starostwo [[Malbork|malborskie]].
 
Linia 9 ⟶ 14:
 
Z małżeństwa zawartego w [[1544]] roku z Zofią Teczyńską, miał synów [[Jan Ostroróg (młodszy wojewoda poznański)|Jana]] – wojewodę poznańskiego i [[Mikołaj Ostroróg (zm. 1612)|Mikołaja]] – kasztelana bełskiego.
 
== Bibliografia ==
* Red., Ostroróg Stanisław h. Nałęcz, [w:] Polski Słownik Biograficzny, t. 24, Wrocław–Warszawa–Kraków–Gdańsk 1979, s. 328–330.
 
{{DEFAULTSORT:Ostroróg Stanisław}}