Bitwa pod Tuluzą (721): Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
rozbudowa artykułu, szczegółowiej opisana historia w oparciu o większą liczbę źródeł, dodane przypisy |
m →Następstwa: lit. |
||
Linia 35:
== Następstwa ==
Arabskie źródła opisują bitwę jako katastrofę<ref name=ian/>, odwołania do niej będą pojawiać się u arabskich dziejopisarzy jeszcze przez wiele lat. Muzułmanie uważali klęskę pod Tuluzą za o wiele ważniejszą w zatrzymaniu procesu podboju Europy, niż starcie [[Bitwa pod Poitiers (732)|pod Poitiers]], które z kolei chrześcijanie uznali za punkt zwrotny. Mimo porażki i dużych strat muzułmanie nie przestali wcale najeżdżać południowej Galii, z tym że teraz były to raczej wypady o charakterze łupieżczym niż wielkie wyprawy obliczone na zdobycze terytorialne. Przed 730 rokiem doszło do rebelii [[Munuza|Munuzy]], [[Berberowie|Berbera]] rządzącego częścią Septymanii i [[Katalonia|Katalonii]]. Buntownik chciał prawdopodobnie stworzyć niezależne od Al-Andalus władztwo i żeby zabezpieczyć sobie północną granicę, zawarł porozumienie z Odonem, którego przypieczętowaniem był ślub z nieślubną córką księcia<ref name=nicole>[http://books.google.pl/booksid=3VG_6McX9u8C&pg=PA23&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false| Nicolle David, Turner Graham, ''Poitiers AD 732: Charles Martel Turns the Islamic Tide'', Ospreay Publishing, 2008]</ref>. Galia zyskała kilka lat wytchnienia, ale już w 731 roku, nowy gubernator [[Abd ar-Rahman Ghafiki]] najechał państewko Munuzy, na nowo podporządkował sobie te tereny a ich władcę zabił<ref>Kennedy Hugh, ''The Great Arab Conquests: How the Spread of Islam Changed the World We Live In'', Da Capo Press, 2007</ref>. Za jego rządów Arabowie wznowili ataki na ziemie zajmowane przez Franków, odnosili czasem sukcesy, jak na przykład w [[Bitwa nad rzeką
== Źródła ==
|