Bitwa nad Chickamaugą: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m →Bitwa |
|||
Linia 36:
Nowy plan Braga zakładał, że Armia Tennessee oflankuje lewe skrzydło jankesów, wyjdzie na ich tyły i zmusi do cofnięcia się na brzegi potoku Chickamauga. Tam unioniści – otoczeni ze wszech stron – musieliby się poddać. Plan ten jednak okazał się niewykonalny. Rosecrans miał dwa oddziały strzegące przepraw na północnym odcinku: brygadę pułkownika Wildera oraz brygadę kawalerii pułkownika Minty’ego. Minty spieszył swych kawalerzystów i obsadził wschodni (tj. konfederacki) przyczółek Mostu Reeda. Około 7.30 rano masy konfederackiej kawalerii N.B. Forresta wytoczyły się z lasów, by pokonać most. Ludzie Minty’ego zachowali zimną krew; ich odtylcowe karabinki zdziesiątkowały pierwsze szeregi szarżujących. Forrest wycofał się więc, spieszył swych kawalerzystów i wezwał na pomoc artylerię. Wobec przewagi liczebnej i ogniowej konfederatów Minty przeszedł most, o którego utrzymanie walczył jeszcze do południa, po czym przekazał pozycję Wilderowi. Ten bronił się do zmroku, kiedy to działania pierwszego dnia ustały. Konfederaci sforsowali Chickamaugę i zdobyli zaledwie kilka metrów terenu za cenę znacznych strat, ale odepchnięcie unionistów od rzeczki oznaczało dla nich utratę źródeł wody pitnej{{odn|Eicher|2001|s=581.}}.
W nocy na 19 września Bragg przygotowywał plan rannego uderzenia. Tu pojawił się problem: Longstreet był znakomitym dowódcą, ale nie obeznanym z tym teatrem działań; powierzono mu dowodzenie lewym skrzydłem. Hill – równie słabo znający teren – miał dowodzić w centrum. Prawe skrzydło i decydujące uderzenie przypadło Polkowi. Czy Bragg mógł go zastąpić kimś innym? Nie mógł. Był jednym z trzech generałów-poruczników i nie został – jak dotąd – odwołany. Bragg ryzykowałby własną karierą czyniąc to właśnie w tym momencie. Ponadto Bragg wiedział, że Polk – nieposłuszny i oporny – jest jednocześnie odważny i zdolny do wyjątkowego poświęcenia. Na to teraz liczył{{odn|Eicher|2001|s=585.}}.
Najdalej na prawo wysunięta dywizja korpusu Polka – a mianowicie dywizja Breckinridge’a – miała uderzyć na skrajnie lewy korpus unionistów Thomasa o 7 rano. Nic takiego nie nastąpiło; Polk właśnie spożywał śniadanie. Bragg pogalopował na miejsce i wymógł atak o godzinie 10. Wcześnie rano pole przyszłej bitwy zaścielała mgła. Konfederaci mogli niepostrzeżenie podejść i zaatakować unionistów; teraz było już za późno: mgła podniosła się. Atakujący umocnione pozycje żołnierze Południa byli masakrowani. Brygada za brygadą wchodziła w gęste zarośla i ginęła nawet nie widząc nieprzyjaciela{{odn|Eicher|2001|s=586.}}.
Linia 42:
Przeciwnie Longstreeta, który ustawił swój korpus w kolumnę – żywy taran – który miał zmiażdżyć przeciwnika. Zamiar mógł się powieść, bowiem podwładny Rosecransa, generał Wood, wycofał się i otworzył lukę w linii unionistów. Longstreet nie wiedział jednak, że w gęstwinie stała dywizja Brannana, która zadała konfederackiej kolumnie znaczne straty, chociaż główne siły unionistów wycofały się w panice do odległego o 12 km [[Rossville]]{{odn|Eicher|2001|s=588.}}.
Longstreet zauważył swoją szansę i rzucił rezerwy do decydującego ataku. Zmusiło to żołnierzy Północy do utworzenia nowej linii frontu. George Thomas otrzymał wsparcie wojsk [[Gordon Granger|Gordona Grangera]] dowódcy wojsk rezerwowych Unii. Wcześniej Granger nie zważając na rozkazy wyruszył na czele swych wojsk w kierunku z którego padły strzały. Dzięki temu kolejne ataki konfederatów zostały odparte, a wieczorem wojska Thomasa i Grangera mogły wycofać się w kierunku Chattanoogi{{odn|Eicher|2001|s=590.}}.
==Rezultaty==
| |||