Lucjusz Domicjusz Ahenobarbus: Różnice pomiędzy wersjami

 

W 36 p.n.e. podczas spotkania w [[Tarent|Tarencie]] pomiędzy [[Marek Antoniusz|Antoniuszem]] i [[Oktawian August|Augustem]] postanowiono o zaręczynach Lucjusza z [[Antonia Starsza|Antonią]], córką Antoniusza a zarazem siostrzenicą Augusta. Małżeństwo doszło do skutku w 30 p.n.e. [[Edyl]] w 22 p.n.e.; [[pretor]] w 19 p.n.e; [[konsul rzymski|konsul]] w 16 p.n.e.. W 30 p.n.e. przeniesiony przez cesarza [[Oktawian August|Augusta]] z klasy [[plebejusze|plebejskiej]] do [[patrycjusze|patrycjuszowskiej]]. W młodości zdobył sławę jako woźnica na wyścigach konnych. W 8 p.n.e. jako namiestnik [[Iliria|Ilirii]] i następca [[Tyberiusz]]a w dowództwie nad armiami rzymskimi w [[Germania|Germanii]], przekroczył rzekę [[Elba|Elbę]] i zaszedł najdalej w głąb Germanii ze wszystkich wodzów rzymskich, przyznano mu za to [[Ornamenta triumphalia|oznaki triumfalne]]. Wsławił się organizowaniem walk gladiatorskich i walk z dzikimi zwierzętami tak okrutnych, że spowodowały interwencję Augusta. Według [[Swetoniusz]]a był człowiekiem rozrzutnym, okrutnym a zarazem zarozumiałym. Swetoniusz relacjonuje jak to w czasie swojego edylatu zmusił do ustąpienia sobie z drogi zajmującego znacznie wyższe stanowisko [[Cenzor rzymski|cenzora]] Lucjusza Planka. W testamencie August wyznaczył go na wykonawcę swojej ostatniej woli. Zmarł w 25 n.e.

|}

 

[[Kategoria:Konsulowie Republiki Rzymskiej]]

[[Kategoria:Rzymscy namiestnicy Afryki]]