Schronisko PTTK w Dolinie Roztoki: Różnice pomiędzy wersjami

W 1876 r. w Roztoce wybudowano pod kierownictwem ks. Wojciecha Roszka i [[Leopold Świerz|Leopolda Świerza]] drugie w Tatrach polskich schronisko (po starym [[SchroniskoMorskie PTTKOko nad Morskim Okiem(schronisko)|schronisku nad Morskim Okiem]]). Nazwano je imieniem Wincentego Pola i postawiono przy drodze do Morskiego Oka z [[Łysa Polana|Łysej Polany]]. Część tej drogi dziś funkcjonuje jako droga wewnętrzna dla obsługi schroniska.

Drewniane schronisko słynie z atmosfery „z dawnych lat”. W latach międzywojennych za czasów gospodarzącej w nim rodziny Grabowskich była to główna baza [[taternik (wspinacz)Taternictwo|taterników]] polskich wspinających się na [[Słowacja|Słowacji]] (obok schroniska możliwa była wówczas przeprawa mostkiem przez [[Białka (dopływ Dunajca)|Białkę]]).

Na początku II wojny światowej schronisko było opuszczone. Od października 1939 do lutego 1940 roku opiekowali się nim taternik [[Tadeusz Pawłowski (wspinacz)|Tadeusz Pawłowski]] z żoną Janiną, siostrą Adą Kopczyńską oraz [[Włodzimierz Gosławski|Włodzimierzem Gosławskim]], schronisko pełniło wówczas funkcję punktu przerzutowego dla Polaków przedostających się na Węgry<ref name=chwascinski>{{Cytuj książkę|nazwisko=Chwaściński|imię=Bolesław|tytuł=Z dziejów taternictwa. O górach i ludziach|wydawca=Sport i Turystyka|miejsce=Warszawa|data=1988|isbn=83-217-2463-9 |strony=223–224, 242}}</ref>. Później znajdowała się tu placówka niemieckiej straży granicznej, po wojnie budynek powrócił do dawnego charakteru. Do 1950 r. prowadził je [[Kazimierz Paszucha]], później przez rok [[Józef Januszkowski]] z matką. Następnie schronisko objął [[Paweł Vogel]]<ref name=chwascinski/>.