Dom publiczny: Różnice pomiędzy wersjami

W niektórych krajach [[Europa Zachodnia|zachodniej Europy]] ([[Holandia]], [[Dania]], [[Niemcy]], [[Francja]]) domy publiczne tworzą zazwyczaj zwarte zespoły ''dzielnic erotycznych'' zwanych [[dzielnica czerwonych latarni|dzielnicami czerwonych latarni]] wraz z [[sex shop]]ami, [[kino|kinami]], [[kabaret]]ami itp., tolerowane przez władze miejskie. W Niemczech od [[2002]] wznoszenie budynków z przeznaczeniem na domy publiczne nie zawierających pomieszczeń mieszkalnych jest w obrębie terenów przeznaczonych na użytkowanie przez rzemiosło (''Gewerbegebiete'') w pełni legalne. Najnowsze orzecznictwo uznaje je przy tym za zwykłą działalność gospodarczą w sensie planowania przestrzennego, nie zaś (tak jak [[dyskoteka|dyskoteki]] i hale [[gra wideo|gier wideo]]) za ''miejsca rozrywki'' (''Vergnügungsstätten''), które mogą być poprzez obostrzenia planu zabudowy zakazane przez gminę<ref>{{Cytuj pismo |czasopismo=[[Der Spiegel]] |tytuł=Urteil: Bordell ist keine Vergnügungsstätte |autor=ulz/dpa |url=http://www.spiegel.de/panorama/justiz/bordelle-sind-laut-einem-gerichtsurteil-keine-vergnuegungsstaetten-a-823313.html |data=2012-03-23 |data dostępu=2013-01-15 |język=de}}</ref>. Gminy są jednak uprawnione do określenia stref zakazu prostytucji (''Sperrbezirk''), który dotyczy zarówno publicznych jak i prywatnych posesji (a zatem również domów publicznych), przy czym w gmianchgminach poniżej 50&nbsp;000 mieszkańców mogą one obejmować cały obszar gminy. W Holandii budowanie domów publicznych jest silnie utrudnione przez restrykcyjne przepisy urbanistyczne.