Street food: Różnice pomiędzy wersjami

Podstawowym problemem zdrowotnym, w przypadku gwałtownego rozwoju punktów sprzedaży ''street food'' pozostaje kontrola sanitarna tego typu produktów. Pierwsze próby kontroli sanitarnej punktów sprzedaży gotowej do spożycia żywności pojawiły się już w XIV wieku, we [[Florencja|Florencji]].<ref>Mary Ellen Snodgrass, ''Encyclopedia of Kitchen History'', Taylor & Francis 2004, s.966</ref>. W 1987 problemem higieny sprzedaży street food w krajach Trzeciego Świata zajął się na 33 sesji plenarnej Komitet Wykonawczy [[Codex Alimentarius]]<ref>Esther Balogh, ''Eating Out in Nigeria: From Food Vendors to the Sheraton'', [w:] ''Oxford Symposium on Food and Cookery 1991: Public Eating : Proceedings'', red. Harlan Walker, Oxford Symposium 1991, s.29</ref>. Współcześnie, w krajach wysoko rozwiniętych realizowane są programy edukacyjne skierowane do sprzedawców, ale także stały nadzór nad czystością i jakością produktów. Brak odpowiedniego nadzoru sprawia, że ''street food'', dostępna w Indiach czy krajach afrykańskich zazwyczaj stwarza poważne zagrożenie zdrowotne dla konsumentów. W 2002 przeprowadzone w [[Ghana|Ghanie]] badania [[Światowa Organizacja Zdrowia|Światowej Organizacji Zdrowia]] wykazały, że większość spośród 511 zbadanych punktów sprzedaży żywności nie spełnia podstawowych wymogów sanitarnych<ref>''Globalization of Food Systems in Developing Countries: Impact on Food Security and Nutrition'', Wyd. 83, Food & Agriculture Organization, s.11</ref>. Przykłady ulicznej sprzedaży potraw, która w niewielkim stopniu podlega urzędowym regulacjom i zasadom higieny można współcześnie spotkać na Filipinach<ref>Michael Symons, ''A History of Cooks and Cooking'', University of Illinois Press 2003, s.309.</ref>.