Musa Cälil: Różnice pomiędzy wersjami

Jako nastolatek zaczął pisać wiersze. Został członkiem [[Komunistyczna Partia Związku Radzieckiego|Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego]]. Studiował literaturę na Uniwersytecie w [[Moskwa|Moskwie]], a następnie podjął pracę jako dramaturg w Państwowej Operze Tatarskiej w [[Kazań|Kazaniu]]. W 1935 r. zostały opublikowane po rosyjsku jego wiersze. W 1940 r. został przewodniczącym Tatarskiego Związku Literackiego. Po najeździe [[III Rzesza|Niemiec]] na [[ZSRR]] 22 czerwca 1941 r., powołano go do wojska; był komisarzem politycznym i [[korespondent wojenny|korespondentem wojennym]]. W czerwcu 1942 r. został ciężko ranny, po czym dostał się do niemieckiej niewoli. Po wyzdrowieniu wstąpił pod fałszywym nazwiskiem ĞömärovGumierow do kolaboracyjnego [[Legion Tatarów Nadwołżańskich|Legionu Tatarów Nadwołżańskich]] (Legion Idel-Ural), składającego się głównie z [[Tatarzy|Tatarów nadwołżańskich]] i [[Baszkirzy|Baszkirów]]. Służył w oddziale propagandowym. Wkrótce zorganizował tajną grupę żołnierzy Legionu, która prowadziła antyniemiecki sabotaż i dywersję.Był pomysłodawcą uprowadzenia pociągu z legionistami za linię frontu. W sierpniu [[1943]] r. został aresztowany wraz z towarzyszami broni i osadzony w więzieniu Moabit w Berlinie. 12 lutego 1944 r. skazano go na karę śmierci, wykonaną 25 sierpnia w [[Więzienie Plötzensee|berlińskim więzieniu Plötzensee]] poprzez ścięcie toporem.