Lutownica: Różnice pomiędzy wersjami

* '''lutownice z elektrodami grafitowymi''' zbudowane są na bazie transformatora, który zasila szczypce wyposażone w [[elektroda węglowa|elektrody węglowe]]. Po zamknięciu obwodu [[grafit]]owymi elektrodami na przewodzącym prąd elemencie lutowanym, płynie prąd elektryczny, wydzielając ciepło na styku grafit – element lutowany. Zaletą jest duża moc, zaś wadą (zwłaszcza przy [[lutowanie twarde|lutowaniu twardym]]) pozostawiany ślad elektrody grafitowej.

* '''lutownice gazowe''', których grot podgrzewany jest [[palnik]]iem zasilanym gazem (np. [[LPG|propan-butan]]). Możliwe jest użycie takiej lutownicy bez grota – wówczas wykorzystywane są gorące gazy spalinowe. Mają one większe możliwości niż transformatorowe, ponieważ topią np. cynę z dodatkiem miedzi której nie roztopi lutownica transformatorowa.

 

Współcześnie lutownic elektrycznych używa się niemal wyłącznie do prac z obwodami elektronicznymi o niewielkich wymiarach, zatem moc elektryczna grzejników nie jest wysoka, nie przekracza na ogół kilkudziesięciu [[wat]]ów (spotykane najczęściej mieszczą się w przedziale od 40 do 125 W). Znacznie większe lutownice elektryczne (zazwyczaj kolbowe), o mocy sięgającej 400 - 500 watów stosowane bywają do lutowania [[blacha|blach]] (np. [[rynna|rynien]] miedzianych lub [[Stal ocynkowana|stalowych ocynkowanych]]). Mają one – oprócz dużej mocy – także stosunkowo duże wymiary grota, zapewniające dużą bezwładność cieplną, korzystną przy pracy z elementami o dużej powierzchni. Lutownice kolbowe do blach i [[rura|rur]] wypierane jednak są coraz częściej lutownicami gazowymi mającymi m.in. tę przewagę nad elektrycznymi, że nie wymagają doprowadzania energii elektrycznej (co może być istotne przy pracy na placu budowy, np. na dachu budynku), a zasilane są z przenośnej butli z propanem.