Torpeda Mark XIII: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
EmausBot (dyskusja | edycje)
m Bot: Przenoszę linki interwiki (1) do Wikidata, są teraz dostępne do edycji na d:Q1108403
Linia 29:
W [[1925]] roku w ramach projektu G-6 w Stanach Zjednoczonych rozpoczęto prace nad wyspecjalizowaną torpeda lotniczą. Prace te przerwano jednak w [[1926]] roku decydując się na modyfikację klasycznych torped [[Torpeda Mark 7|Mark 7]], których udane próby zrzutu przeprowadzono w roku [[1924]]. Torpeda ta jednak nie spełniła jednak oczekiwań co doprowadziło do wznowienia program G-6 w roku [[1927]]. Powstały w wyniku tego programu pocisk otrzymał formalna sygnaturę Mark 13 w sierpniu [[1930]] roku, jednakże już w październiku tego samego roku prace nad ta torpeda ponownie zatrzymano, z powodu podania w wątpliwość przez [[United States Navy|Marynarkę Wojenną Stanów Zjednoczonych]] przyszłości dla torped zrzucanych z samolotu. W tym bowiem czasie, uznanie w oczach Marynarki znajdowały idee bombowców nurkujących, w związku z czym nowy lotniskowiec [[USS Ranger (CV-4)]] został zaprojektowany zupełnie bez możliwości przechowywania torped. Projekt G-6 ponownie wznowiono w lipcu [[1931]] roku, a w roku [[1935]] mark 13 został pierwszą torpedą w lotniczą zaakceptowana do służby w US Navy od początku jako taką zaprojektowaną. Torpeda ta stała się następnie najpowszechniej używaną torpedą lotniczą drugiej wojny światowej, widocznie przy tym różniącą się kształtem od torped tego typu pozostających na wyposażeniu sił zbrojnych innych państw. Podczas gdy większość torped tego rodzaju była długa i cienka, Mk 13 była krótka i o stosunkowo dużej średnicy. Różniła się od nich także stosunkowo niewielką prędkością oraz dużym zasięgiem.
 
Wczesne torpedy tego typu charakteryzowały się jednak koniecznością zrzucania z bardzo niewielkich wysokości (ok. 15 metrów) i z niewielka prędkością (110 węzłów), co czyniło przenoszące je samoloty wrażliwymi na atak. Sama torpeda była tezteż zawodna. Problemy te znacząco zmniejszono w późnych latach wojny, przez dodanie płetw stabilizujących, oraz drewnianych pierścieni osłon czoła torpedy i jej ogona, które łamiąc się absorbowały wstrząs przy uderzeniu w wodę. Ulepszenia te zwiększyły maksymalnymaksymalną pułapwysokość oraz prędkość zrzutu torpedy odpowiednio do 730 metrów i 410 węzłów. Dodatkowo, pierścień na czole torpedy zwiększał jej wydajność aerodynamiczna, zmniejszając natomiast prędkość jej lotu o 40%
 
== Bibliografia ==