Stanisław Lanckoroński (starosta małogoski): Różnice pomiędzy wersjami

|dzieci=

}}

 

== Rodzina ==

 

=== Wywód genealogiczny ===

 

== Krótka biografa ==

 

* miał liczne rodzeństwo; w odróżnieniu od braci nie brał aktywnego udziału w życiu politycznym kraju, stąd zachowały się o nim tylko skąpe informacje,

* [[1638]] – otrzymał starostwo małogoskie dzięki cesji matki<ref>W roku [[1624]] Samuel Lanckoroński otrzymał dla swej żony, Zofii Firlej z [[Dąbrowica (powiat lubelski)|Dąbrowicy]], prawo wspólności na starostwie małogoskim</ref>; prowadził spór o granice starostwa z okoliczną szlachtą i z proboszczem małogoskim,

* [[1639]] – zaorał 44 zagony plebańskie położone po lewej stronie drogi prowadzącej z [[Małogoszcz]]a do [[Kozłów (województwo świętokrzyskie)|Kozłowa]]. Polecił swym poddanym rozkopać w ośmiu miejscach drogę i zaorać ją. Obszar ten zagrodził żerdziami i zasiał na nim [[żyto]]<ref>tereny te wchodziły pierwotnie w skład starostwa, a dostały się w ręce proboszczów małogoskich w drodze nadań, zdaniem starosty nieprawnych</ref>. Sprawa znalazła się przed [[Sąd grodzki|sądem grodzkim]] w [[Chęciny|Chęcinach]]. Proboszcz małogoski nie odzyskał już zajętych przez starostę zagonów. Starosta Stanisław Lanckoroński zamierzał też zlikwidować istniejący podział Małogoszcza<ref>W roku [[1342]] król [[Kazimierz III Wielki|Kazimierz Wielki]], wynagradzając usługi oddane [[Kuria Rzymska|Kurii Rzymskiej]] przez plebana małogoskiego [[Jan z Buska|Jana z Buska]], ofiarował mu południowo-zachodnią część Małogoszcza rozciągającą się pomiędzy drogą [[Lasochów|lasochowską]] a [[Kozłów (województwo świętokrzyskie)|kozłowską]]; od chwili tego nadania proboszczowie małogoscy byli współgospodarzami miasta</ref>. Egzekwował nawet wbrew woli proboszcza czynsze od mieszczan, których domy stały na terenie kościelnym<ref>w części plebańskiej miasta z poparciem [[Samuel Lanckoroński|Samuela Lanckorońskiego]] mieszczanie pobudowali w latach 1624-1638 aż 18 domów</ref>. Tak jak jego ojciec był zainteresowany rozwojem i bogaceniem się miasta, bowiem dzięki większej liczbie mieszkańców, a szczególnie rzemieślników, wzrastały też dochody starostwa.