Literatura hetycka: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Linia 5:
Dzieli się na literaturę starohetycką, od XVII do XIV w p.n.e. i literaturę nowohetycką rozwijającą się do XII wieku p.n.e., kiedy tradycja piśmiennicza Hetytów urywa się wraz z upadkiem państwa hetyckiego.
Hetyci używali własnej wersji mezopotamskiego [[pismo klinowe|pisma klinowego]]. Dzięki stosowaniu glinianych tabliczek do utrwalania tekstu, zachowało się stosunkowo dużo zabyktów kutury piśmienniczej Hetytów. Literatura hetycka rozwijała się pod wpływem [[Huryci|Hurytów]], którzy oprócz własnych tradycji przenieśli do Anatolii dorobek [[literatura sumero-akadyjska|literatury sumero-akadyjskiej]]. Podobnie jak w [[Mezopotamia|Mezopotamii]], literatura hetycka zgrupowana jest w cykle. Najważniejszym jest cykl mitów o [[Kumarbi]]m, bogu który siłą przejmuje władzę od boga [[Anu]], któremu wcześniej służył i pomagał w obaleniu boga Alalu. Kolejny mit z tego cyklu, ''Mit o Ullikummi'' opowiada o późniejszej walce Kumarbi o odzyskanie utraconej władzy z pomocą potwora [[Ullikummi]], skały o ludzkich kształtach.
W zachowanym materiale źródłowym jest wiele tabliczek z tekstami historycznymi, prawniczymi, poezją, tekstami religijnymi, czy korespondencja dyplomatyczna (''listy Milawata'' - listy króla hetyckiego do swojego wasala w zachodniej Anatolii). Zachowało się dużo tekstów magicznych i wróżbiarskich, a także praktycznych, jak traktat ''Kikkuli'' radzący jak dbać o konie.
| |||