Oblężenie Adrianopola: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Mix321 (dyskusja | edycje)
m WP:SK, lit.
Linia 24:
 
== Przygotowania do bitwy ==
Twierdza adrianopolska, ufortyfikowana z pomocą niemieckich inżynierów uchodziła za niezwykle trudną do zdobycia. Składała się z trzech linii obrony. Pierwszą linię obrony, znajdującą się w odległości 9-11 km od centrum miasta tworzył kompleks betonowych bunkrów (część z nich powstała w czasie [[Wojna rosyjsko-turecka (1828-1829)|wojny rosyjsko-tureckiej 1828-1829]]), połączonych [[transzeja]]mi o głębokości 4 metrów i wspartych artylerią polową. Główna linia obrony rozciągała się w odległości 500-3000 m od centrum miasta i składała się z kilku fortów ziemnych i 4 fortów żelbetonowych, rozmieszczonych w odległości około kilometra od siebie. MiedzyMiędzy fortami rozciągały się linie okopów i ufortyfikowane stanowiska dla artylerii. Trzecia linia obrony znajdowała się w centrum miasta. Obroną dowodził generał artylerii Ferik Mehmed Şükrü Pasza (absolwent francuskiej [[École Spéciale Militaire de Saint-Cyr|akademii wojskowej w St Cyr]]), mając do dyspozycji sześć pułków piechoty liniowej, pięć pułków artylerii, dwa bataliony inżynieryjne, pięć szwadronów kawalerii i szereg mniejszych jednostek – łącznie ok. 70 000 żołnierzy, wyposażonych w 340 działa różnego kalibru.
 
Zadanie zdobycia Adrianopola otrzymała część 2 armii bułgarskiej (dow. gen. Nikoła Iwanow), w składzie 8 tundżańskiej dywizji piechoty i 9 pleweńskiej dywizji piechoty. Wobec braku odpowiedniej artylerii oblężniczej w armii bułgarskiej, pomoc nadeszła ze strony Serbii, która skierowała pod Adrianopol w początkach listopada 1912 roku dwie dywizje piechoty (timocką i dunajską). W lutym 1913 roku pod Adrianopol dotarły 24 nowoczesne serbskie [[Haubica|haubice]] 120-150 mm. W czasie oblężenie strona bułgarska wykorzystała po raz pierwszy [[samolot|aeroplany]], z których zrzucano [[Granat (broń)|granaty]] na pozycje tureckie.
Linia 31:
[[Plik:Serbian artilery at Adrianopoli.png|250px|lewo|mały|Serbska artyleria pod Adrianopolem]]
{{Bitwy wojen bałkańskich (1912-1913)}}
Wojska bułgarskie dotarły do Adrianopola już w pierwszych dniach wojny. 25 października szwadron kawalerii bułgarskiej zablokował drogę łączącą Adrianopol ze Stambułem. 29 października oddziały 2 armii bułgarskiej rozpoczęły okrążanie twierdzy. W tym samym dniu doszło do kontrataku tureckiego, który został krwawo odparty. Po pierwszych nieudanych atakach dywizji tundżańskiej na twierdzę, dowództwo bułgarskie ograniczyło się do jej zablokowania i odcięcia od głównych sił osmańskich. 6 listopada Bułgarzy opanowali wzgórze Papas Tepe w południowym sektorze obrony, które służyło odtąd jako punkt obserwacyjny dla artylerii. Ekstremalnie ciężkie warunki zapanowały w rejonie Adrianopola w lutym 1913, kiedy grubość pokrywy śnieżnej sięgała 2 metrów, a temperatura spadała poniżej -18 °C. W marcu strona bułgarska podjęła przygotowania do szturmu generalnego.
 
O losach bitwy zdecydowały dwa nocne ataki. 24 marca Bułgarom udało się skrycie podciągnąć lekką artylerię pod stanowiska tureckiej piechoty i opanować nagłym atakiem zewnętrzny pierścień fortyfikacji. Dwie kolejne linie obrony tureckiej nie odegrały znaczącej roli. Rankiem, 26 marca oddział bułgarskiej kawalerii wdarł się do miasta. Mehmed Şükrü Pasha o godzinie 13:00 podpisał akt kapitulacji.
Linia 51:
[[Kategoria:Oblężenia]]
[[Kategoria:Bitwy z 1912 roku|Adraianopol]]
[[Kategoria:Bitwy z 1913 roku|Adrianopol]]