Orlica zbudowana jest z [[Łupek|łupków łyszczykowych]] z wkładkami [[marmur|wapieni krystalicznych]] należących do [[Metamorfik bystrzycko-orlicki|metamorfiku bystrzycko-orlickiego]].
W 1779 wzniesiono tu pierwszą platformę widokową. Wkrótce potem zbudowano drogę z [[Duszniki-Zdrój|Duszników-ZdrójZdroju]] do [[Zieleniec (dzielnica Dusznik-Zdroju)|Zieleńca]], zwaną ''Drogą ku Szczęściu'', która przyczyniła się do znacznego wzrostu liczby osób zdobywających szczyt. Przed 1945 na Orlicy znajdował się uczęszczany [[punkt widokowy]] z rozległą panoramą na czeską stronę Gór Orlickich, pod szczytem stało całoroczne [[schronisko turystyczne|schronisko]] ''Hohe Mense-Baude'' i [[wieża widokowa]]. Schronisko to było zbudowane i prowadzone przez [[Heinrich Rübartsch|Heinricha Rübartscha]] (1852–1930), który był pionierem [[turystyka|turystyki]] górskiej i [[narciarstwo|narciarstwa]] w Sudetach i zostawił pierwsze ślady nart w Górach Orlickich. Po II wojnie światowej schronisko nie podjęło działalności, iwkrótce spalone, popadło w ruinę<ref>P. Sroka, ''Hindenburgbaude w płomieniach'', „Sudety”„[[Sudety (czasopismo)|Sudety]]” nr 8/2010, s. 29.</ref>. Pozostały po nim jedynie nikłe ślady podmurowań. Oprócz tego schroniska w okolicy znajdowało się jeszcze kilka innych, ale wszystkie zakończyły swoją działalność po 1945.
