Wikipedia

Wikipedysta:Magnusson/publikacja: Różnice pomiędzy wersjami

Przeglądaj historię interaktywnie
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
mNie podano opisu zmian
Agathe
Linia 1:
{{Szlachcic infobox
{{Cytat box
|imię = Agathe zu Ansbach
|cytat = Czyż nie przyznacie, współkompani, że czarownice palimy nie dlatego że mają brodawki, postaź jej zgarbiona a noc garbaty a przez to, że się pali? Dzięki temu przecież mają moc sztańską zamieniania ludzi w traszki. Ale zauważcie, moi mili, że nie każda kobieta jest czarownicą. A fraszka narasta, gdy przychodzi sprawdzić czy jest ona czarownicą, bo jak to zrobić bez wsadzania jej do ognia? Otóż jest sposób na to o którym wam wnet opowiem. Co jeszcze się pali oprócz czarownic? Dobrze prawicie, moi mili że inne czarownice i drewno, ale czy zadaliście sobie pytanie, dlaczego czarownice się palą? Pytanie to trudne i niejasne, ale odpowiedź jest prosta: czarownice są z drewna. Jak więc sprawdzić czy ujmana jest z drewna, a zatem czy sią pali, a zatem czy jest czarownicą? Tak, możnaby zbudować z niej most, ale czy mostu nie da wznieść się i z kamienia? Zadanie to więc niełatwe, ale co się dzieje gdy drewno jest w wodzie? Zaprawdę, pływa. Lecz, nie licząc drewna, pływają jeszcze jabłka, chleb, sos, wiśnie, ale ze żywych stworzeń, pływają tylko kaczki. Zatem, jeśli pojmana waży tyle co kaczka, to znaczy że pływa po wodzie, co jest dowodem na to że jest czarownicą.
|zdjęcie = Schutz.jpg
|źródło = Rozprawa o czarownicach
|widthopis zdjęcia =
|alignnazwa herbu = left
|zdjęcie herbu =
|data urodzenia = 1325 (prawdopodobnie)
|miejsce urodzenia = [[Krakow am See]]
|data śmierci = nieznany
|miejsce śmierci = Islandia
|rodzina = Ansbach
|ojciec = Heinrich Ansbach
|matka = Rothilda Schutz
|malzonka =
|dzieci =
|odznaczenia =
|galeria_commons =
|source =
|quote =
}}
 
'''Agathe zu Ansbach''' (ur. [[1325]], [[Krakow am See]], zm. data nieznana, [[Islandia]]) - niemiecka myślicielka jedna z najbardziej znanych kobiet swoich czasów i całego średniowiecza. Jedna z najbardziej uczonych kobiet wieków średnich. Znana ze związku z dyplomatą Ansgarem i udziału w jego burzliwych losach. Ansgar i Agathe pozostawili po sobie obszerny zbiór ''[[Listy (Ansgara)|Listów]]''. Agathe jest także autorką dzieła ''[[Rzecz o czarownicach]]''.
 
== Wczesne życie ==
Odtworzenie wczesnego życia Agathe jest trudne i opiera się na jej późniejszej korespondencji z Ansgarem. Zachowane rękopisy listów przechowuje Bibliothèque nationale pod numerami 1.873, 2.544, 2.545, 2.923 (rękopis należał do Petrarki); ponadto manuskrypt 13.057, fragment 13.826, dwie kartki 20.001, manuskrypt z Troyes 802, manuskrypt 872 z Reims i 797 z Lindau. Istnieją przekazy nowożytne o innych, zaginionych rękopisach. Niewątpliwą autentyczność ''Listów'' ustalił [[Étienne Gilson]] w ''Agathe et Ansgar'', 1938; duże znaczenie mają tu także badania [[Enid Mac Leod]]. Rekonstrukcja wydarzeń na podstawie pism Heloizy i Abelarda wymaga znacznej wiedzy z wielu dziedzin, jak historia prawa kanonicznego, ustroju Kościoła, filozofii i teologii, a wiele interpretacji tych tekstów budzi spory -zwłaszcza wobec faktu, że Ansgar przedstawia wydarzenia w sposób stawiający go w korzystnym świetle.
 
Na podstawie tejże korespondencji ustalono że Agathe urodziła się w Krakow am See około 1325 roku w rodzinie Freiherrów. Oprócz tego, wiadomo że wczesne nauki pobierała w klasztorze bernardynek niedaleko Magdeburga.
 
== Działalność naukowa ==
 
Mimo swojego młodego wieku i trudnej jak na owe czasy sytuacji kobiet, Agathe odnosiła uznane sukcesy w tworzeniu scholastycznej myśli późnego średniowiecza. W klasztorze Kloster St. Marienthal w saksońskim Ostritz, gdzie się wychowywała, poznała łacinę i grekę. Znajomość języka greckiego była w owym czasie rzadka nawet wśród uczonych mężczyzn. Dlatego mimo że oficjalnie nie mogła brać udziału w zajęciach na uniwersytetach ani na nich wykładać, dzięki jej powiązaniu z niemieckimi cysterkami, mogła uprawiać scholastykę. Jej najbardziej znane dzieło "O czarownicach..." powstało właśnie w tamtym okresie.
{{inne znaczenia|postaci historycznej|[[Heloiza (imię)|Heloiza]] - imię}}
 
{{Cytat box
[[Plik:Abelard and Heloise.jpeg|thumb|right|250px|Abelard i Heloiza, ilustracja do ''Romansu o róży'']]
|cytat = Czyż nie przyznacie, współkompani, że czarownice palimy nie dlatego że mają brodawki, postaź jej zgarbiona a noc garbaty a przez to, że się pali? Dzięki temu przecież mają moc sztańską zamieniania ludzi w traszki. Ale zauważcie, moi mili, że nie każda kobieta jest czarownicą. A fraszka narasta, gdy przychodzi sprawdzić czy jest ona czarownicą, bo jak to zrobić bez wsadzania jej do ognia? Otóż jest sposób na to o którym wam wnet opowiem. Co jeszcze się pali oprócz czarownic? Dobrze prawicie, moi mili że inne czarownice i drewno, ale czy zadaliście sobie pytanie, dlaczego czarownice się palą? Pytanie to trudne i niejasne, ale odpowiedź jest prosta: czarownice są z drewna. Jak więc sprawdzić czy ujmana jest z drewna, a zatem czy sią pali, a zatem czy jest czarownicą? Tak, możnaby zbudować z niej most, ale czy mostu nie da wznieść się i z kamienia? Zadanie to więc niełatwe, ale co się dzieje gdy drewno jest w wodzie? Zaprawdę, pływa. Lecz, nie licząc drewna, pływają jeszcze jabłka, chleb, sos, wiśnie, ale ze żywych stworzeń, pływają tylko kaczki. Zatem, jeśli pojmana waży tyle co kaczka, to znaczy że pływa po wodzie, co jest dowodem na to że jest czarownicą.
'''Heloiza''' (łac. Heloisa, fr. Héloïse; ur. ok. 1098, zm. 15 maja 1164 w Paraklecie) – francuska zakonnica, opatka, jedna z najbardziej znanych kobiet swoich czasów i całego średniowiecza. Jedna z najbardziej uczonych kobiet wieków średnich. Znana z małżeństwa z filozofem[[Piotr Abelard|Piotrem Abelardem]] i udziału w jego burzliwych losach. Abelard i Heloiza pozostawili po sobie obszerny zbiór ''[[Listy (Abelarda)|Listów]]'', Heloiza jest także współautorką dzieła ''[[Problemata Heloisae]]''. Jako opatka [[Argenteuil]] i klasztoru[[klasztor Parakleta|Parakleta]] zasłynęła dużymi zdolnościami administracyjnymi i wielką pobożnością. Matka [[Astrolabiusz]]a.
|źródło = 'Agathe' Rozprawa o czarownicach (tłum. Ewa Perucka)
 
|width =
== Źródła ==
|align = left
Żadne inne teksty mają tak wielkiego znaczenia dla rekonstrukcji życia Heloizy, jak jej korespondencja z Abelardem. Zachowane rękopisy listów przechowuje Bibliothèque nationale pod numerami 1.873, 2.544, 2.545, 2.923 (rękopis należał do Petrarki); ponadto manuskrypt 13.057, fragment 13.826, dwie kartki 20.001, manuskrypt z Troyes 802, manuskrypt 872 z Reims i 797 z Duai. Istnieją przekazy nowożytne o innych, zaginionych rękopisach. Niewątpliwą autentyczność ''Listów'' ustalił [[Étienne Gilson]] w ''Héloïse et Abélard'', 1938; duże znaczenie mają tu także badania [[Enid Mac Leod]]. Rekonstrukcja wydarzeń na podstawie pism Heloizy i Abelarda wymaga znacznej wiedzy z wielu dziedzin, jak historia prawa kanonicznego, ustroju Kościoła, filozofii i teologii, a wiele interpretacji tych tekstów budzi spory -zwłaszcza wobec faktu, że Abelard przedstawia wydarzenia w sposób stawiający go w korzystnym świetle.
}}
 
Listy, odnalezione już w średniowieczu w Paraklecie, znane były m.in. Janowi z Meung, który użył ich przy pisaniu ''Romansu o róży'' -dzięki wielkiej poczytności tego dzieła historia Abelarda i Heloizy stała się szeroko obecna w kulturze średniowiecza. Dla biografii Heloizy i Abelarda szczególne znaczenie ma list pierwszy, napisany przez Abelarda i skierowany nie do Heloizy, ale do anonimowego przyjaciela. List ten szeroko znany jest pod łacińskim tytułem ''Historia calamitatum [...]'' (określenie to pochodzi od autora), po polsku jako ''Historia moich niedoli'' lub ''List do przyjaciela''. ''Historia moich niedoli'' ma charakter dość obszernej autobiografii Abelarda. Wydanie krytyczne dał [[Jacques Monfrin]] (Abélard, ''Historia calamitatum'', 1960), szeroko dostępne jest także wydanie Migne'a (Patrologia Latina, t. 176). Przekład polski [[Leon Joachimowicz|Leona Joachimowicza]] ukazał się w: Piotr Abelard, ''Historia moich niedoli'', Warszawa 1952 oraz w: Piotr Abelard, ''Pisma wybrane'', t. I-III, Warszawa 1968-1970.
 
Filolog [[Constant Mews]] odkrył anonimowe listy znajdujące się w mało znanym XV-wiecznym podręczniku epistolografii [[Johannes de Vepria|Johannesa de Vepria]]. Fragmenty 113 listów określane jako ''[[Epistolae duorum amantium]]'' były anonimowe - dzieło określało autorów po prostu jako Mężczyznę i Kobietę. Wydanie listów przygotował w 1974 [[Ewald Könsgen]], który postawił otwartą kwestię, czy listy te są dziełem Heloizy i Abelarda. Tezy takiej w wielu późniejszych pracach bronił Mews.
 
Spośród innych źródeł do życia Heloizy szczególne znaczenie ma korespondencja, którą wymieniała z [[Petrus Venerabilis|Piotrem Venerabilis]].
 
==Życie==
 
Jeszcze przed poznaniem Abelarda Heloiza cieszyła się w całej Francji znaczną sławą ze względu na swoją uczoność. Informacje tę przekazał m.in. Petrus Venerabilis. W klasztorze Argenteuil pod Paryżem, gdzie się wychowywała, poznała łacinę i grekę. Znajomość języka greckiego była w owym czasie rzadka nawet wśród uczonych mężczyzn (nie znał greckiego sam wszechstronnie wykształcony Abelard).
 
Jedyne świadectwa mówiące o początkach znajomości Abelarda i Heloizy pochodzą od samego Abelarda. Dzieje Abelarda były już wtedy burzliwe i złożone, zdążył on do tego momentu osiągnąć wielką sławę jako uczony, ale też przeżyć wiele upadków. W chwili poznania Heloizy był jednym z najbardziej znanych uczonych Paryża, cieszącym się wielką sławą i podziwem licznego grona uczniów. Gilson podkreśla, że tryumfy naukowe Abelarda nie miały precedensów.
Heloiza była siostrzenicą [[Fulbert]]a, który sprawował nad nią opiekę. Jej rodzice pozostają natomiast nieznani. Fulbert był klerykiem (''clericus'') i kanonikiem (''canonicus'') - tytuły te nie wykluczają się, gdyż różnią się od współczesnych godności o tych samych nazwach.
 
Abelard był człowiekiem niezwykle próżnym, był też zamożny i egocentryczny. Według świadectwa Foulquesa z Deuil cieszył się sławą rozpustnika. Abelard miał według Foulquesa być niezwykle kochliwy i rozpustny, uganiać się za "wszystkimi kobietami", wydawać na nie wielkie sumy: Gilson uważa jednak tę opowieść za niezbyt wiarygodną. Sam Abelard pisze, że przed poznaniem Heloizy żył w całkowitej czystości i że oboje nie mieli żadnego doświadczenia w miłości fizycznej [Hist. Calamit. V col. 126 B]. Na prawdziwość wypowiedzi Abelarda wskazuje brak podobnych do zarzutów Foulquesa wypowiedzi ze strony licznych wrogów Abelarda.
 
Z punktu widzenia Abelarda uwiedzenie Heloizy było postępkiem niegodziwym. Abelard przyznaje, że kierowała nim wyłącznie pycha i lubieżność. Heloiza była dość ładna (co zaspokajało lubieżność filozofa) i przewyższać miała wiedzą wszystkie kobiety swoich czasów (co zaspokajało jego pychę). Swoją ofiarę Abelard wybrał świadomie i rozmyślnie - kierował się przede wszystkim tym, że w odróżnieniu od mieszczek i prostytutek bliska była ona jego środowisku.
 
Uczony postarał się, by przyjaciele poznali go z Fulbertem. Doprowadził do tego, że kanonik powierzył mu wychowanie Heloizy oddziałując przede wszystkim na jego próżność. Fulbertem kierowało również skąpstwo - Abelard za nauczanie Heloizy nie pobierał pieniędzy. Chciał, by Abelard, wybitny uczony, nauczał filozofii jego siostrzenicę. Od Fulberta otrzymał pełnię władzy nad Heloizą, włącznie z prawem do stosowania kar cielesnych i prawem do odwiedzania jej we dnie i w nocy.
 
Heloiza natomiast pozwoliła się uwieść - mimo, że według niektórych autorów Abelard zgwałcił Heloizę, nie istnieją żadne świadectwa mówiące o tym, że stawiała mu opór. Związek Heloizy i Abelarda szybko przerodził się w miłość - Abelard zakochał się w Heloizie. Zaczął zaniedbywać swoje obowiązki uniwersyteckie, przestał pisać dzieła filozoficzne i wygłaszać wykłady. Zaczął natomiast układać pieśni miłosne, cieszące się wielkim powodzeniem wśród goliardów i żaków Paryża. Dzięki tym pieśniom romans Abelarda i Heloizy stał się znany całemu miastu.
 
Choć sprawa ta była szeroko znana i komentowana, o romansie swojej siostrzenicy nie wiedział kanonik Fulbert. Sam Abelard pisał później, cytując św. Hieronima, że o zgorszeniu dziejącym się w domu jego właściciel dowiaduje się zwykle na końcu. W końcu doszło jednak do tego, że Fulbert nakrył kochanków ''in flagranti''. Wybuchł publiczny skandal - Abelard musiał opuścić dom Fulberta i zamieszkać w oddaleniu, stracił też wszelki kontakt z Heloizą. Wkrótce po tym zdarzeniu wyszło na jaw, że Heloiza zaszła w ciążę.
 
W czasie nieobecności Fulberta Abelard wykradł Heloizę. Wysłał ją do rodzinnej Bretanii, gdzie zamieszkała w domu jego siostry. Tam urodziła Abelardowi syna, któremu rodzice dali "uczone", niespotykane imię Astrolabiusz -zgodnie z humanistyczną manierą swojego środowiska.
 
Dowiedziawszy się o tym Fulbert zapałał żądzą zemsty. Nie mógł napaść na Abelarda ani wynająć zbirów, gdyż filozof cieszył się wielką sławą oraz poparciem królów francuskich. Lękał się zemsty króla i krewniaków Abelarda. Kochał przy tym siostrzenicę, i mimo nienawiści do Abelarda nie chiał wyrządzić jej krzywdy. Abelard dążył natomiast do załagodzenia konfliktu - za pośrednictwem przyjaciół zaaranżował spotkanie z Fulbertem. Przedstawił mu szereg przykładów z tekstów biblijnych i z doświadczenia życiowego świadczących o tym, jak nawet najwięksi ludzie zostali doprowadzeni do upadku przez siłę uczucia. Abelard i Fulbert uzgodnili, że filozof poślubi Heloizę.
 
Abelard spodziewał się, że małżeństwo utrzymane zostanie w tajemnicy - gdyby bowiem rozeszła się wieść, że zawarł związek małżeński, straciłby możliwość nauczania filozofii i teologii. Oznaczałoby to więc koniec jego kariery. Fulbert zgodził się na takie rozwiązanie, mimo że nie przynosiło mu ono rekompensaty moralnej ani nie rozwiewało plotek krążących o Heloizie, na czym najbardziej mu zależało. Heloiza była natomiast przeciwna małżeństwu i gorąco odradzała je Abelardowi. Zależało jej na karierze Abelarda, małżeństwo uznawała za utratę wolności.
 
Chcąc ocalić cześć siostrzenicy Fulbert złamał zawartą z Abelardem umowę i zaczął rozpowiadać o małżeństwie filozofia i Heloizy. Heloiza starała się wtedy rozwiewać plotki i zaprzeczała, że małżeństwo miało miejsce. By chronić Heloizę przed jej wujem, Abelard odesłał ją wtedy do opactwa Argenteuil, gdzie się wychowywała. Heloiza prowadziła tam zwyczajne życie zakonnicy, nosiła też strój zakonny, jednak bez welonu.
 
Fulbert, prawdopodobnie podejrzewając, że Abelard odesłał Heloizę do zakonu chcąc się jej pozbyć, wynajął przeciw Abelardowi bandę zbirów. Wdarli się oni nocą do jego mieszkania i wykastrowali go. Wydarzenia te miały miejsce w roku 1117. Abelard schronił się wtedy w sławnym opactwie St. Denis, gdzie został mnichem - początkowo wydawało się, że porzuci nauczanie, z biegiem czasu odzyskał jednak sławę uczonego i nauczyciela. Nalegał przy tym, by Heloiza pozostała w Argenteuil, co też uczyniła. Więzi Heloizy i Abelarda na wiele lat uległy zerwaniu -w życiu filozofa zaszło wtedy wiele burzliwych zmian, m.in. konflikty z władzami kościelnymi i oskarżenia o herezję. Heloiza prowadziła natomiast spokojne życie w zakonie.
 
Kontakt z żoną Abelard nawiązał ponownie w 1129. Opat [[Suger]] wypędził wtedy zakonnice z Argenteuil by przejąć ich majątek. Abelard podarował wtedy Heloizie założony przez siebie kilka lat wcześniej, a następnie opuszczony klasztor Parakleta. Dar został zatwierdzony przez papieża. Wydarzenia te odnowiły więzi między Heloizą i Abelardem - jako ludzie dojrzali nawiązali oni nową, odmienną relację o charakterze intelektualnym. ''Listy'' pochodzą właśnie z tego okresu. Jako opatka Parakleta Heloiza doprowadziła go do rozkwitu. Abelard stale wspierał tę wspólnotę intelektualnie i organizacyjnie.
 
 
 
 
 
Dindirin dindirin dindirindanya dindirindin
Ju me leve un bel maitin matineta per la prata
Encontre le Ruyseñor que cantava so la Rama
dindirindin
Ruyseñor le Ruyseñor facteme aquesta embaxata
dindirindin
y digaolo a mon ami que ju ja so maritata
 
 
 
 
Dindirín dirindaña
Me levanté una mañana muy hermosa
a dar un paseo por el prado
y encontré un ruiseñor
que cantaba sobre una rama.
Dindirín dirindaña
 
¡Ruiseñor! ¡Oh ruiseñor!
Hazme este favor
y digale a mi amigo
que yo ya estoy casada.
 
 
 
 
Dindirín dirindaña
Je me lève un beau matin
Pour me promener dans le pré
Je rencontre le rossignol
Qui chantait sur une branche
Rossignol, oh rossignol
Vous me faites cette proposition
Et bien dîtes à mon ami
Que je suis déjà marée.
 
Wykład ten ta miała bardzo duży wpływ na pracę inkwizytorów w [[Święte Cesarstwo Rzymskie|Cesarstwie Rzymskim]]. Jego wpływ można znaleźć w bulli [[Władcy Saksonii|Elektora Saksonii Rudolfa II Askańczyka]] w którym spisuje on prawo na mocy którego można skazać czarownicę. Myśl ta została wkrótce przyjęta za standard w całych południowych Niemczech, uwieńczona Kodeksem Dobrych Praktyk inkwizytora spisanych przez palatynów reńskich.
 
== Znajomość z Ansgarem ==
[[Plik: Abelard and Heloise.jpeg|thumb|right|250px|Ansgar i Agathe, ilustracja do ''Romansu o róży'']]
 
Agathe była siostrzenicą [[Fulbert]]a, który sprawował nad nią opiekę podczas jej pobytu w Wormacji podczas gdy jej rodzice zostają w rodzinnym domu w Baden Baden. Agathe, mimo koneksji z niemieckimi cysterkami oraz osiągnięciach w myśli scholastycznej, nie złożyła ślubów zakonnych co sprawiało że była ona jedna z najlepszych partii Cesarstwa Niemieckiego co zresztą było odzwierciedlone w wielokrotnych propozycji mariaży ze strony książąt i baronów niemieckich. Wtedy też Agathe poznała Ansgara, członka szwedzkiego dworu i głowy sztokholmskiej gildii kupieckiej, który odwiedział [[Hanza|hanzeatyckie miasta Cesarstwa]]. Znajomość ta rozpoczęła okres obfitej korespondencji pomiędzy dwojgiem, która jest nieocenionym źródłem wiedzy o ówczesnych czasach. W tym czasie jednak, Fulbert kierowany zazdrością o jej osiągnięcia naukowe, zamknął Agathe w klasztorze Argenteuil pod Paryżem, okłamując jej rodziców powiedział że ta wyjechała na nauki do Bolonii gdzie zachorowała na czarną śmierć.
 
== Czasy we Francji ==
Dindirin danya, dindirindin.
 
Agathe przetrzymywana była w podparyskim klasztorze w zamian za mecenat który [[Fulbert]] oferował tamtejszym mniszkom. Mimo że w Cesarstwie Niemieckim pamięć o Agathe wydała się ucichnąć, we Francji ponownie rozbrzmiała za sprawą wędrownych trubadurów, którzy dowiedziawczy się o historii Agathe od pijanego kapelana w oberży, roznosili pieśń o pięknej uczonej dziewczynie z zagranicy, więzionej w podparyskim klasztorze.
I arose one fine day
and spent the morning in the meadow;
I heard the nightengale
singing on the bough, din-di-rin-din.
 
W tym czasie Ansgar po zamachu stanu na szwedzkim tronie i przejściu na stronę Danii stracił wszelkie funkcje i uciekł do Burgundii, gdzie w [[Gandawa|Gandawie]] zasiadł w gildii kupieckiej. Według legendy Ansgar właśnie od trubadurów dowiedział się o tym że Agathe przebywa we Francji. Hipoteza ta jest jednak podważana przez nowożytnych historyków. Faktem jest jednak, że ruszył do Francji ogarniętej [[wojna stuletnia|wojną stuletnią]] i zatrzymuje się w Paryżu gdzie poszukuje nauczyciela starożytnej greki. Wiedząc że bardzo rzadka ówczas greka doprowadzi go na ślad Agathe udaje mu się nawiązać kontakt z przełożoną klasztoru w Argenteuil. Wykorzystując fakt że z powodu wojny klasztor cierpiał na niedostatek i problemy finansowe, udaje mu się przekupić przełożoną, wykraść Agathe i uciec do [[La Rochelle]]. Tam trafili na statek islandzkich kolonizatorów.
Dindirin danya, dindirindin.
 
== Koniec życia i spuścizna ==
I heard the nightengale
Ostatnim zachowanym zapisem Agathe jest rejestr kolonizatorów którzy przybyli do Reykjaviku w 1348 roku. Podejrzewa się że resztę życia spędziła tam wraz z Ansgarem jako duńscy koloniści.
singing on the bough,
Nightengale, oh nightengale,
do this errand for me,
din-di-rin-din.
 
Agathe rozwinęła metodę scholastyczną zapoczątkowaną przez wczesnych myślicieli ale tylko niewielka część z jej prac zachowała się do dziś.
Dindirin danya, dindirindin.
 
Historia Agathe i Ansgara została wykorzystana przez Jana z Meung w dziele "Romans o róży" przez co stała się popularna w czasach późnego średniowiecza i stanowi zabytek ówczesnej literatury.
Nightengale, oh nightengale,
do this errand for me,
tell my lover
that I am already married! Din-di-rin-din.
 
== Zobacz też ==
Dindirin danya, dindirindin.
* [[Scholastyka]]
* [[Księstwo Burgundii]]
* [[Elektorat Saksonii]]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/wiki/Wikipedysta:Magnusson/publikacja”