Pałac Tyszkiewiczów w Warszawie: Różnice pomiędzy wersjami

Wnętrza pałacu otrzymały bogatą dekorację w modnym w II połowie XVIII wieku stylu pompejańskim, zaprojektowaną również przez Kamsetzera, a wykonaną przez włoskich sztukatorów: [[Giuseppe Amadio]] i [[Paolo Casasopra]]. Wg{{fakt|W opinii wielu obcokrajowców, goszczących w pałacu w XIX wieku, był to jeden z najpiękniejszych pałaców warszawskich}}. Dziś oglądać można odtworzone i częściowo zachowane wnętrza na I piętrze: Salę Bilardową, Łazienkę pompejańską (przebudowaną po II wojnie na korytarz I piętra w skrzydle północnym), Salę Stołową i Salę Gościnną. Na uwagę zasługuje także zachowany częściowo w stanie oryginalnym, klasycystyczny hol wejściowy ozdobiony piaskowcem. Na parterze skrzydła północnego zachowały się XVIII i XIX-wieczne dekoracje sztukatorskie. Narożniki w znajdującej się tam sali owalnej (de facto ośmiokątnej, zwanej też "kolumnową", obecnie sekretariat Instytutu Muzykologii) ozdobione są płaskorzeźbami przedstawiającymi polskich wieszczów narodowych (J. Słowackiego, A. Mickiewicza, J. Kochanowskiego i I. Krasickiego). W sali tej znajduje się także unikatowy marmurowy kominek z czerwonego marmuru, wykonany w stylu wczesnego warszawskiego rokoka. Wg.Według badaczy{{doprecyzuj|jakich?}} pochodzi on z dawnego XVIII-wiecznego pałacu kasztelana krakowskiego Stanisława Poniatowskiego, dziadka Konstancji Poniatowskiej, ojca króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Pałac ów znajdował się niegdyś na posesji sąsiadującej z pałacem Tyszkiewiczów-Potockich od strony południowej, gdzie dziś stoi [[Pałac Uruskich]] ([[Krakowskie Przedmieście w Warszawie|Krakowskie Przedmieście]] 30). Kominek ze względu na swoją wartość i piękno, został przeniesiony najprawdopodobniej w 1843 roku, w momencie rozbiórki starego pałacu Poniatowskich.