Ludwik Marian Kurnatowski: Różnice pomiędzy wersjami

W służbie śledczej był jeszcze przed I wojną światową. W 1910 referent Urzędu Śledczego w Warszawie, prowadził głośną sprawę hr. [[Bogdan_Jaksa-Ronikier|Bohdana Ronikiera]]. Podczas I wojny światowej ewakuowany do Rosji, służył w policji moskiewskiej. W trakcie [[rewolucja październikowa|rewolucji październikowej]] odsunięty od obowiązków. Po odzyskaniu niepodległości mianowany nadkomisarzem i Zastępcą Naczelnika Urzędu Śledczego w Warszawie. Tuż po I wojnie światowej prowadził wiele spraw kryminalnych, przyczyniając się do rozbicia kilku gangów działających w Warszawie. Funkcję Zastępcy Naczelnika UŚ sprawował jeszcze w 1926. W 1927 głośna była sprawa ucieczki Kurnatowskiego, który miał zeznawać jako świadek na procesie swego podwładnego - aspiranta Daniela Bachracha, oskarżonego o szefowanie szajce fałszerzy paszportów. Równolegle oskarżany przez niektóre ofiary napadów rabunkowych za przyjmowanie łapówek. Kurnatowski wyjechał najpierw do [[Wolne Miasto Gdańsk|Wolnego Miasta Gdańska]], potem do Berlina, skąd miał wyjechać do Szwajcarii. Ostatecznie z Gdańska powrócił do Warszawy. Winy nie zostały mu udowodnione, były komisarz wyszedł z aresztu za kaucją. Na początku lat 30. XX w. napisał kilka zbiorów wspomnień - autentycznych historii kryminalnych, w których brał udział. Planował wydanie pamiętników, ale te nie ukazały się.