Zamek w Gołuchowie: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m →Linki zewnętrzne: popr. kat. |
Tworca sufitow |
||
Linia 41:
Leszczyńscy w 1695 sprzedali Gołuchów Suszkom. Następnie [[zamek]] wielokrotnie zmieniał właścicieli (Górowscy, Chlebowscy, Swinarscy, Suchorzewscy), popadając stopniowo w [[ruiny|ruinę]]. W 1856 (niektóre źródła podają 1853) [[Tytus Działyński]], w związku z nadchodzącym ślubem swojego syna [[Jan Kanty Działyński|Jana Kantego]] z [[Izabella Działyńska|Izabellą z Czartoryskich Działyńską]] (córką księcia [[Adam Jerzy Czartoryski|Adama Jerzego Czartoryskiego]]) zakupił to, co pozostało z Gołuchowa, z przeznaczeniem na przyszłą siedzibę nowożeńców. Małżeństwo było aranżowane i było "białe".
Ponieważ Jan Działyński finansował i organizował [[powstanie styczniowe]] na terenie Wielkopolski, upadek powstania i zaoczny wyrok skazujący wydany na niego przez władze pruskie (uchylony dopiero w 1871) zmusił go do emigracji. Dla zabezpieczenia Gołuchowa przed konfiskatą, Izabella formalnie odkupiła zamek z rąk Działyńskich (''de facto'' zamek stanowił zastaw pożyczek udzielonych Działyńskiemu przez Czartoryskich) i w latach 1875-1885 przeprowadziła gruntowną odbudowę połączoną z remontem. Przebudowa dokonana została częściowo według szkiców [[Eugène Viollet-le-Duc]]a oraz polskiego architekta [[Zygmunt Gorgolewski|Zygmunta Gorgolewskiego]]. Autorem ostatecznego projektu był Francuz, [[Maurycy Ouradou|Maurycy August Ouradou]] a twrca sufitow byl tez francuz o nazwisku Brgnot.
Przy przebudowie zrezygnowano z odbudowy najstarszej części zamku, otwierając widok na arkadowy [[dziedziniec]]. Wmontowano sprowadzone z Włoch, Francji i Hiszpanii oraz reprodukowane na miejscu marmurowe [[kominek|kominki]], obramowania okien i [[mozaika|mozaiki]]. Zamek, nie tracąc nic ze swych oryginalnych, renesansowych cech, nabrał charakteru romantycznego.
| |||