Efekt Meissnera: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m drobne techniczne |
sekcje |
||
Linia 6:
Zjawisko Meissnera jest podstawą do określenia, czy dany przewodnik o zerowym [[Rezystancja|oporze elektrycznym]] jest nadprzewodnikiem.
== Opis zjawiska ==
Zewnętrzne pole magnetyczne o natężeniu mniejszym od granicznego nie wnika do nadprzewodnika, z wyjątkiem cienkiej warstwy przypowierzchniowej nadprzewodnika (grubość tej warstwy nazywa się [[Głębokość wnikania Londonów|głębokością wnikania Londonów]]), natężenie pola magnetycznego wewnątrz nadprzewodnika jest równe zero. Natężenie graniczne pola magnetycznego, powyżej którego stan nadprzewodnictwa zostaje zniszczony, zależy od materiału oraz temperatury nadprzewodnika.
Gdy wartość zewnętrznego pola magnetycznego przekroczy natężenie graniczne, wówczas zjawisko nadprzewodnictwa zanika i pole to zaczyna wnikać do wnętrza materiału. Jeżeli natężenie pola ponownie będzie się zmniejszać, to znów może być osiągnięty stan nadprzewodnictwa a pole magnetyczne zostanie wypchnięte z wnętrza próbki. Przyczyną wypchnięcia jest pojawienie się w powierzchownej warstwie nadprzewodnika prądu elektrycznego o takim natężeniu, że wytworzone przez niego pole magnetyczne kompensuje pole magnetyczne wewnątrz nadprzewodnika. Związana z tym siła może utrzymać bryłkę nadprzewodnika nad stacjonarnym magnesem – zjawisko [[Lewitacja (technika)|lewitacji]] nadprzewodnika. Lewitujący w ten sposób nadprzewodzący magnes ma szczególną właściwość – może pozostawać w bezruchu (dzięki liniom pola magnetycznego uwięzionym w defektach sieci krystalicznej) lub wirować.__NOTOC__
== Wyjaśnienie fenomenologiczne ==
Pierwszym wyjaśnieniem teoretycznym efektu Meissnera jest [[Teoria Londonów|równanie Londonów]]:
| |||