Elektrode szklana byla "opracowana" w Karsrurhe a nie jak tekst wydawal sie implikowac - w Polsce, przed wyjazdem do Habera. Istniejace zrodlo tak to ujmuje.
Był synem [[Robert Klemensiewicz|Roberta]] (nauczyciela historii i geografii, dyrektora gimnazjum) i [[Maria Klemensiewiczowa|Marii Józefy z Reichmanów]] (pisarki i tłumaczki literatury skandynawskiej). Od 1892 mieszkał wraz z rodzicami we [[Lwów|Lwowie]], gdzie w 1904 ukończył gimnazjum, po czym w latach 1904–1908 studiował chemię, fizykę i matematykę na Wydziale Filozoficznym [[Uniwersytet Lwowski|Uniwersytetu Lwowskiego]].
W lipcu 1908 r. na podstawie pracy ''Chlorek antymonowy jako rozczynnik jonizujący'' wykonanej u prof. [[Stanisław Tołłoczko|Stanisława Tołłoczki]] uzyskał stopień doktora filozofii. WNastępnie tymjako samymstypendysta rokuWydziału Krajowego wyjechał do Instytutu kierowanego przez prof. [[Fritz Haber|Fritza Habera]] w [[Karlsruhe]]. Zajął się nową wówczas dziedziną przewodnictwa elektrycznego w gazach. Pracując z Haberem w Karlsruhe opracował pierwszą [[Elektroda szklana|elektrodę szklaną]], stosowaną później w niezmienionej formie przez dziesięciolecia<ref name="Bodnar">{{cytuj pismo | autor = Zygmunt Bodnar | tytuł = Zygmunt Klemensiewicz 1886 – 1963 | czasopismo = Postępy Fizyki | wydanie = 1 | wolumin = 15 | strony = 3-10 | data = 1964 | url = http://info.ifpan.edu.pl/ON-1/Historia/art/32kle.pdf}}</ref><ref>F. Haber und Z. Klemensiewicz. Über elektrische Phasengrenzkräft. Zeitschrift für Physikalische Chemie. Leipzig. 1909 (Vorgetragen in der Sizung der Karlsruher chemischen am 28. Jan. 1909).</ref>. Następnie jako stypendysta Wydziału Krajowego wyjechał do Instytutu kierowanego przez prof. [[Fritz Haber|Fritza Habera]] w [[Karlsruhe]]. Zajął się nową wówczas dziedziną przewodnictwa elektrycznego w gazach. Habilitował się w 1912 r. na Uniwersytecie Lwowskim i został docentem na tej uczelni. W 1913 r. otrzymał stypendium fundacji Carnegie-Curie na wyjazd do Instytutu Radowego w [[Paryż]]u, gdzie pracował aż do wybuchu I wojny światowej pod kierunkiem [[Maria Skłodowska-Curie|Marii Skłodowskiej-Curie]]. Zapoznał się tam z zagadnieniami i techniką pomiarów [[Radioaktywność|promieniotwórczości]]. W czasie [[I wojna światowa|wojny]] pracował w [[Instytut Pasteura|Instytucie Pasteura]], a później w fabryce [[salwarsan]]u. W latach 1920–1940 był profesorem zwyczajnym chemii fizycznej i elektroniki [[Politechnika Lwowska|Politechniki Lwowskiej]]. Wywieziony podczas jednej z [[Represje ZSRR wobec Polaków i obywateli polskich 1939-1946|deportacji sowieckich]] do [[Kazachstan]]u (1940–1942), przez [[Iran]] i [[Egipt]] dotarł do [[Wielka Brytania|Wielkiej Brytanii]], gdzie przebywał w latach 1944–1956. Na emigracji członek-założyciel [[Polskie Towarzystwo Naukowe na Obczyźnie|Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie]]. Po powrocie do Polski w 1956 r. był profesorem [[Politechnika Śląska|Politechniki Śląskiej]] w [[Gliwice|Gliwicach]].
Był zapalonym [[taternictwo|taternikiem]] i [[Alpinizm|alpinistą]]. W 1913 r. wydał ''Zasady taternictwa'' – pierwszy polski podręcznik taternictwa. Uprawiał [[narciarstwo]] – był doświadczonym turystą-narciarzem. Zajmował się także fotografią, w tym fotografią górską, której poświęcił jeden rozdział ''Zasad taternictwa''. W dwudziestoleciu międzywojennym był wiceprezesem [[Polski Związek Narciarski|PZN]]. W wielu górskich wyprawach towarzyszyła mu żona [[Stefania Klemensiewicz|Stefania z Wieniewskich]].
