Nazwa własna: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m Wycofano edycje użytkownika 185.15.0.7 (dyskusja). Autor przywróconej wersji to Pawel Niemczuk. |
n |
||
Linia 4:
Nauka o nazwach własnych to [[onomastyka]]. Wyróżnić można dwie duże grupy nazw własnych. Jedna z nich to nazwy osobowe, odnoszące się do ludzi ([[antroponim]]). Druga to nazwy geograficzne nazywające miejsca ([[toponim]]). Wyróżnia się także mniejsze grupy, jak nazwy zwierząt, statków, ciał niebieskich itp<ref name=Rymut>{{cytuj książkę | nazwisko = Rymut | imię = Kazimierz | tytuł = Nazwy miast Polski | rok = 1987 | wydawca = Zakład Narodowy im. Ossolińskich | isbn = 83-04-02436-5 | strony = 8}}</ref>.
W nazwach własnych (nomina propria) kryje się wiedza dotycząca przeszłości, kultury, religii jak też wartości wyznawanych przez daną społeczność. Stanowi to o użyteczności nazw własnych oraz czyni je swoistymi wyznacznikami narodowości. Stąd możliwe jest pokazanie związków antroponimii z kulturą poprzez wskazanie pozajęzykowej rzeczywistości utrwalonej w nazwiskach. Klasyfikowaniem, ich etymologią, budową słowotwórczą oraz tymi właściwościami znaczeniowymi i formalnymi, które rozróżniają je od nazw pospolitych1 zajmuje się onomastyka (grec. onoma ‘nazwa’). Jako dziedzina interdyscyplinarna wykazuje ona związki z innymi dyscyplinami językoznawczymi takimi jak historia języka, dialektologia czy językoznawstwo współczesne. Do dziedzin pokrewnych zalicza się archeologię, historie osadnictwa, psychologię, socjologię czy etnografię.. Szczególną uwagę onomastyka zwraca na cechy morfologiczne, a więc fleksyjne i słowotwórcze badanych nazw, jak również na właściwości fonologiczne i językowe. Nazwy własne, jako pierwsze utrwalone na piśmie polskie wyrazy, powstały w procesie komunikacji międzyludzkiej. Przedmiotem badań onomastycznych jest zatem także objaśnianie historii nazw własnych oraz ewolucja systemu nazewniczego.2 Analizy onomastyczne były wyzyskiwane w polemice dotyczącej prakolebki Słowian3, a także jako dokumentacja w pracach poświęcowych historii osadnictwa, kolonizacji4 oraz pogranicznych stosunków sąsiedzkich. Onomastyka, będąca źródłem wiedzy o kulturze społeczeństw, wiąże się z lingwistyką kulturową, z kolei onomastyka literacka wykazuje powiązania z teorią literatury.
{{Przypisy}}
| |||