Wersja z 16:44, 2 kwi 2014 edytuj Pilot Pirx (dyskusja \| edycje) 17 622 edycje etymologia ← poprzednia edycja		Wersja z 22:43, 27 cze 2014 edytuj anuluj edycję Histeryk 13 (dyskusja \| edycje) 292 edycje Poprawiono miejsce postawienia przypisu (przed znakiem interpunkcyjnym) oraz dodano link zewnętrzny do art. opisującego zadania ordynansa w wojsku II RP następna edycja →
Linia 1: '''Ordynans''' – żołnierz, zazwyczaj [[szeregowy]] lub [[podoficer]], pozostający w dyspozycji [[oficer (wojsko)\|oficera]], do wszelkiego rodzaju posług pomocniczych (np. utrzymanie w czystości [[Mundur wojskowy\|mundur]]u i butów, przenoszenie przedmiotów, sprzątanie [[kwatera\|kwatery]] itp.). W armii rosyjskiej nazywano tych żołnierzy „dieńszczykami” <ref name="życie">{{Cytuj książkę \| nazwisko=Kusiak \| imię=Franciszek \| tytuł= Życie codzienne oficerów Drugiej Rzeczypospolitej \| strony=159}}</ref>, w cesarskim wojsku austriackim „foryś”, <ref>[http://www.slownik-online.pl/kopalinski/3842DF573F707019412565D60001F943.php ''Słownik Wyrazów Obcych''] : foryś </ref>, a w tworzącym się Wojsku Polskim pocztowymi (łącznikami)<ref name="życie0">{{Cytuj książkę \| nazwisko=Kusiak \| imię=Franciszek \| tytuł= Życie codzienne oficerów Drugiej Rzeczypospolitej \| strony=160}}</ref>. Od 1921 roku przyjęła się francuska nazwa ''ordonance'', <ref>[http://www.slownik-online.pl/kopalinski/228F0CD0FF95B53BC125659E0051AF65.php ''SŁownik Wyrazów Obcych''] : ordynans</ref>, czyli ordynans<ref name="życie0"/>. W żargonie żołnierskim byli nazywani ''fajfusami'' lub ''chałujami'' (na kresach). W kawalerii i artylerii konnej funkcję tę pełnili luzacy (tzw. konni ordynansi)<ref name="życie0"/>. Zgodnie z rozkazem Ministra Spraw Wojskowych nr 9 z 1921 na ordynansów wybierano żołnierzy o ograniczonej zdolności zdrowotnej do służby wojskowej<ref name="życie0"/>. Ordynansami zostawali przeważnie żołnierze z mniejszości narodowych, o niskim cenzusie wykształcenia, ale z dużym zasobem tzw. zaradności życiowej<ref name="życie1">{{Cytuj książkę \| nazwisko=Kusiak \| imię=Franciszek \| tytuł= Życie codzienne oficerów Drugiej Rzeczypospolitej \| strony=161}}</ref>. Szeregowcy ci pełnili posługi osobiste u oficerów i ich rodzin. Występowali w umundurowaniu, więc nie wypadało im niańczyć dzieci w miejscach publicznych, wozić je w wózkach oraz nosić „zakupy” za żonami kadry, myć garnków, prać bielizny itp<ref name="życie1"/>. Służba ordynansa polegała na utrzymaniu w czystości ciała, ubrania i mieszkania oficera, budzeniu go, żywieniu oraz kładzeniu spać. W razie potrzeby był posłańcem, powiernikiem i kucharzem<ref name="życie1"/>. Podczas nieobecności oficera pilnował, aby nikt nie uwiódł jego żony, a nawet, jeżeli zachodziła taka potrzeba, to zaspokajał jej najbardziej intymne zachcianki<ref name="życie1"/>. Ordynans kapelana był także ministrantem<ref name="życie2">{{Cytuj książkę \| nazwisko=Kusiak \| imię=Franciszek \| tytuł= Życie codzienne oficerów Drugiej Rzeczypospolitej \| strony=162}}</ref>. Linia 16: == Bibliografia == * {{Cytuj książkę \| nazwisko= \| imię= \| autor= Franciszek Kusiak\| inni= \| tytuł= Życie codzienne oficerów Drugiej Rzeczypospolitej \| data=\| wydawca= Państwowy Instytut Wydawniczy \| miejsce= Warszawa 1992\| isbn =83-06-02202-5 \| strony=159-167}} == Linki zewnętrzne == * Rafał Kuzak: [http://ciekawostkihistoryczne.pl/2014/01/04/ordynans-naczelny-wrog-wladzy-ludowej/ ''Ordynans. Naczelny wróg władzy ludowej''] [[Kategoria:Stanowiska etatowe w wojsku]]

Ordynans: Różnice pomiędzy wersjami