Nadciśnienie złośliwe: Różnice pomiędzy wersjami

'''Nadciśnienie złośliwe''' ([[Łacina|łac.]] ''hypertonia maligna'', [[język angielski|ang.]] ''malignant hypertension'') – ciężka postać [[nadciśnienie tętnicze|nadciśnienia tętniczego]] przebiegająca z wysokimi wartościami [[ciśnienie tętnicze|ciśnienia]] (zazwyczaj 120-140 mmHgmm Hg rozkurczowego), uszkodzeniem małych [[Układ krwionośny człowieka|naczyń]] w [[siatkówka (anatomia)|siatkówce]] i ostrą, szybko postępującą niewydolnością [[niewydolność nerek|nerek]] i [[niewydolność serca|serca]], a także innych narządów.

W patogenezie nadciśnienie złośliwego istotna jest nie sama wysoka wartość ciśnienia tętniczego, ale szybkość jego narastania. Wartości ciśnień przy których może dojść do rozwoju zmian narządowych jest zmienna osobniczo. U osób, które funkcjonowały na prawidłowych ciśnieniach nawet niewielkie podniesienie ciśnienia może być krytyczne. W warunkach doświadczalnych na zwierzętach stwierdzono, że przekroczenie [[średnie ciśnienie tętnicze|średniego ciśnienia tętniczego]] powyżej 150 mmHgmm Hg prowadziło do rozwoju zmian narządowych.

Leczenie nadciśnienia złośliwego powinno odbywać się w warunkach szpitalnych, na oddziale umożliwiającym ciągłe monitorowanie ciśnienia. Terapię rozpoczyna się od podaży krótko działających leków hipotensyjnych, najczęściej w postaci dożylnej (niekiedy przy użyciu [[pompa infuzyjna|pomp infuzyjnych]]). Unikać należy szybkiego obniżenia nadciśnienia, co może skutkować krytycznym niedokrwieniem narządów wewnętrznych. W ciągu pierwszych minut obniżenie [[średnie ciśnienie tętnicze|średniego ciśnienia tętniczego]] nie powinno przekraczać 25% wartości wyjściowej, a ciśnienia rozkurczowego mniej niż 110 mmHgmm Hg. Ciśnienie w ciągu następnych 6 godzin powinno się utrzymywać na poziomie 160/100 mmHgmm Hg. Następnie, po osiągnięciu stabilizacji chorego, można zacząć podawać leki doustne. Zbyt wczesne zaprzestanie podawania preparatów dożylnych może skutkować gwałtownym wzrostem ciśnienia. <br />