Wojna sześciodniowa: Różnice pomiędzy wersjami

30 maja 1967 jordański król [[Husajn ibn Talal]] zawarł z egipskim prezydentem [[Gamal Abdel Naser]]em sojusz wojskowy wymierzony przeciwko Izraelowi. Armia jordańska została podporządkowana Egiptowi, który razem z Syrią przygotowywał się do wojny. Równocześnie [[Irak]], [[Kuwejt]], [[Tunezja]], [[Sudan]], [[Maroko]] i [[Algieria]] zgodziły się skierować swoje oddziały przeciwko Izraelowi. Po stronie [[Zjednoczona Republika Arabska|Zjednoczonej Republiki Arabskiej]] opowiedziały się także: [[Pakistan]], [[Indonezja]], [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]] i [[Chińska Republika Ludowa|Chiny]]. Naser powiedział: "Wojska„Wojska Egiptu, Jordanii, Syrii i Libanu są zgromadzone na granicach Izraela... razem z nami stoją oddziały wojskowe Iraku, Algierii, Kuwejtu, Sudanu i wszystkich arabskich państw. Ten akt wprawi świat w zdumienie. Dzisiaj oni zobaczą, że Arabowie są przygotowani do decydującej bitwy. Osiągnęliśmy etap gotowości do działania i nie będzie już więcej oświadczeń".”<ref name=autonazwa1>{{cytuj książkę |nazwisko= Leibler|imię= Isi|tytuł= The Case For Israel|wydawca= The Executive Council of Australian Jewry|miejsce= Australia|rok= 1972|strony= 60|isbn=}}</ref>.

Tego samego dnia Irak, Sudan, Kuwejt i Algieria ogłosiły mobilizację swoich wojsk. W świecie arabskim głoszone było hasło: "Cel„Cel, jaki nam przyświeca – to całkowita zagłada Izraela!"” 31 maja iracki prezydent [[Abd ar-Rahman Arif]] powiedział: "Obecność„Obecność Izraela to pomyłka, która musi być naprawiona... Nasz cel jest jasny – zmieść Izrael z mapy".”<ref name=autonazwa1 />.