Wełna mineralna: Różnice pomiędzy wersjami

[[Plik:Rockwool 4lbs per ft3 fibrex3.jpg|thumb|Wełna mineralna -– przekrój przez blok]]

'''Wełna mineralna''' (wełna kamienna) – materiał izolacyjny pochodzenia mineralnego. Używany w budownictwie do izolacji termicznych i akustycznych [[ściana (budownictwo)Ściana|ścian]] zewnętrznych i wewnętrznych, [[strop (budownictwo)|stropów]] i podłóg, [[dach]]ów i [[stropodach]]ów oraz ciągów instalacyjnych. Także jako rdzeń izolacyjno-konstrukcyjny budowlanych płyt warstwowych.

Do wytwarzania wełny mineralnej używa się: kamienia [[bazalt]]owego, [[gabro]], [[dolomit]]u albo kruszywa wapiennego. Stosowany jest również materiał, który pochodzi z [[recykling]]u, jakim jest brykiet mineralny. Materiały topi się w wysokiej temperaturze (w przypadku bazaltu jest to +1400 °C), przez co następuje proces rozwłóknienia. Do powstałych włókien dodaje się specjalną żywicę i formuje konkretne już produkty jak: płyty, maty, otuliny lub wytwarza luźny granulat. Płyty i maty posiadają przeważnie rozproszony układ włókien, w wełnie lamelowej włókna ukierunkowane są prostopadle do powierzchni płyty.<ref>{{cytuj stronę |url=http://muratordom.pl/budowa/izolacje/czym-rozni-sie-welna-skalna-od-szklanej,18_4612.html | tytuł=Czym różni się wełna skalna od szklanej | data dostępu=2013-05-15 | autor=Radosław Murat | rok=2013 | język=pl}}</ref>. Włókna poddaje się również procesowi hydrofobizacji, w wyniku tego procesu produkty z wełny mineralnej nie chłoną wody. [[Gęstość]] w zależności od wyrobu waha się od 20 kg/m³ dla wełny mineralnej w postaci granulatu (luzem) do 180 kg/m³ dla najtwardszych płyt.

Wełna mineralna posiada niski współczynnik przewodności cieplnej (tzw. '''lambda''', '''λ'''). Wynosi on od ok. 0,034 do 0,050 [[Wat|W]]/([[metr|m]]·[[kelwin|K]]). Jest on uzależniony przede wszystkim od splątania włókien (technologii produkcji) i od gęstości własnej<ref>http://www.engineeringtoolbox.com/thermal-conductivity-d_429.html.</ref>.

Wełna mineralna jest gorszym termoizolatorem od [[styropian]]u i sztywnych pianek na bazie [[poliizocyjanurat]]u. Dla porównania [[przewodność cieplna]] styropianu mierzona według normy EN 12667 wynosi od λ = 0,032 W/(m·K) (w przypadku płyty o [[gęstość|gęstości]] 40 kg/m³) do λ = 0,038 W/(m·K) (przy gęstości 15 kg/m³).<ref>http://www.styrochem.fi/Downloads%20and%20Products/K-710.pdf.</ref>. Styropian ma gorsze właściwości termoizolacyjne od [[poliizocyjanurat]]u, który osiąga λ = 0,022 (W/m·K).<ref>http://www.thermano.eu/produkty/60/THERMANO-SKYhome.html Specyfikacja techniczna THERMANO.</ref><ref>http://www.ceresana.com/en/insight/products/plastics/expandable-polystyrene/.</ref>.

Jako genezę powstania pomysłu produkcji wełny mineralnej podaje się wyniki badań wulkanu Kilauea na Hawajach. Podczas erupcji skały były topione i wyrzucane z wielką siłą w powietrze. Stygnąc na silnym wietrze, część lawy zmieniała się wwe włókna. Miejscowa legenda głosiła, że są to włosy bogini – królowej wulkanu Peleacute, rwącej sobie je z głowy ze złości.

Jeszcze pod koniec lat osiemdziesiątych, produkowano w Polsce wełnę mineralną z [[Żużel wielkopiecowy|żużli wielkopiecowych]]. Materiał ten, pomimo podobnej struktury, posiadał gorsze parametry użytkowe. Bezpiecznie można było go stosować w temperaturze do +600 °C. Gęstość 100–150 kg/m³³. Był to materiał silnie chłonący wodę (nie był hydrofobizowany), często zawierał liczne zanieczyszczenia np. [[siarka|siarką]]. Dla rozróżnienia wełnę z żużla nazywano też wełną żużlową, a wełnę z kamienia bazaltowego wełną bazaltową. Dzisiaj wełna żużlowa jest jeszcze produkowana, ale poza granicami kraju. Obecnie są produkowane różne gatunki wełny mineralnej z których większość wymaga zastosowania środków ochronnych ze względu na to, że podczas montażu i obróbki może dochodzić do podrażnienia błon śluzowych układu oddechowego oraz oczu drobinami wełny.