Skalabrynianie: Różnice pomiędzy wersjami

|dewiza =

|herb =

|przełożony = Alessandro Gazzola<ref>{{Cytuj stronę | url = http://www.scalabrini.org/en/about-us/general-administration | tytuł = General Administration | data dostępu = 2014-08-03 | autor = | opublikowany = Scalabrini.org | język = en }}</ref>

|liczba członków =

'''Misjonarze Świętego Karola Boromeusza''' ('''Skalabrynianie''' lub wcześniej '''Karliści''') – męski [[zakon]] rzymskokatolicki założony przez [[Jan Chrzciciel Scalabrini|bł. Jana Chrzciciela Scalabriniego]] w 1887 roku. Za zadanie obrał sobie umacnianie wiary i służbę wśród włoskich imigrantów w [[Nowy Świat (geografia)|Nowym Świecie]]. Dzisiaj wraz z żeńskim zakonem [[Siostry Misjonarki Świętego Karola Boromeusza|Skalabrynianek]]<ref>{{Cytuj stronę | url = http://www.scalabriniane.org/eng/chi_siamo.html | tytuł = Suore Missionarie di San Carlo Borromeo | data dostępu = 2014-08-03 | autor = | opublikowany = Scalabriniane.org | język = en }}</ref> (założonym przez męskie Zgromadzenie 25 października 1895 roku) oraz założonym 25 lipca 1961 roku Świeckim Instytutem Kobiet Misjonarek Św. Karola Boromeusza<ref>{{Cytuj stronę | url = http://www.scalabrini.org/en/scalabrinian-missionary-women | tytuł = Scalabrinian Missionary Women | data dostępu = 2014-08-03 | autor = | opublikowany = Scalabrini.org | język = en }}</ref> posługuje [[Migracja ludności|migrantom]], [[Uchodźca|uchodźcom]] i osobom wysiedlonym.

Jan Scalabrini, zachęcony przez kardynała [[Giovanni Simeoni|Giovanniego Simeoni]] (który był jednocześnie prefektem watykańskiej [[Kongregacja ds. Ewangelizacji Narodów|Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów]]), założył Instytucję Apostolską Krzysztofa Kolumba, wokół której powstała wspólnota księży dająca początek nowemu zakonowi. Zgromadzenie zostało zatwierdzone początkowo przez [[papież|papieża]]a [[Leon XIII|Leona XIII]] w dokumencie wydanym 25 października 1887 roku. Konstytucję zatwierdzono ostatecznie dekretem Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów 3 października 1908 roku.

Już rok po dekrecie papieża Leona XIII, 12 lipca 1888 roku, pięciu księży oraz dwóch [[Wierni świeccy|wiernych świeckich]] wyruszyło do [[Nowy Jork|Nowego Jorku]], natomiast dwóch księży i jeden świecki członek zgromadzenia przenieśli się do [[Brazylia|Brazylii]]. Każdy z pierwszych misjonarzy otrzymał od papieża list polecający skierowany do amerykańskich biskupów. Z okazji rozpoczęcia nowej misyjnej działalności włoski historyk [[Cesare Cantù]] złożył biskupowi Piacenzy gratulacje, zapewniając o swojej modlitwie ''z podziwu dla odwagi i pełnych pokory wyrzeczeń'' zakonników. Natychmiast po przybyciu do Nowego Jorku misjonarze rozpoczęli pracę przy Centre Street na [[Manhattan|Manhattanie]]ie. Niedługo po tym otworzono tam kaplicę. Następnie zgromadzenie otworzyło Kościół Zmartwychwstania na Mulberry Street, natomiast należący wcześniej do [[protestantyzm|protestantów]] budynek przy Roosevelt Street przekształcono w kościół św. Joachima, pierwszą włoską parafię w [[Archidiecezja Nowy Jork|Archidiecezji Nowojorskiej]]. Na [[Ellis Island]] utworzono wspólnotę św. Rafała.

== Linki zewnętrzne ==