Intel 80286: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m Uzupełnienie info. |
m →Specyfikacja procesorów klasy 286: liczebniki kończą się kropką |
||
Linia 12:
'''80286''' był następcą procesora [[Intel 80186]]. Ze względu na reorganizację cyklu wykonywania rozkazów był około dwóch razy wydajniejszy od procesora [[Intel 8086]], wykonując przeciętnie 0,21 instrukcji na takt zegara, co dla modelu z zegarem 10 MHz dawało wydajność 1,5 [[Million instructions per second|MIPSa]]. Posiadał 24-bitową [[szyna adresowa|szynę adresową]] przez co mógł adresować do 16 MB [[Pamięć operacyjna|pamięci]] ([[Intel 8086]] adresował tylko 1 MB).
Blok pamięci o adresie od 1. MB (1024. kB) i długości (64 kB - 16 B) był dostępny w trybie rzeczywistym (to tzw. obszar [[Pamięć wysoka|HMA]]), co wykorzystywano w systemie operacyjnym [[DOS]] do umieszczania tam części kodu. W [[MS-DOS]] do HMA można było załadować jego główny program poprzez umieszczenie polecenia DOS=HIGH w pliku [[CONFIG.SYS]]. Pamięć o adresach większych niż 1 MB była dostępna tylko w trybie emulacji pamięci rozszerzonej [[Extended Memory Specification|XMS]] (ang. ''extended memory''). Niektóre [[Płyta główna|płyty główne]] potrafiły mapować pamięć powyżej 1 MB jako [[Pamięć stronicowana|pamięć stronicowaną]], podobnie jak karty rozszerzeń z pamięcią EMS (ang. ''[[Expanded Memory Specification|EMS]] board''), dostępną w postaci ramki 64 kB składającej się z 4 stron po 16 KB w obszarze powyżej 640. KB np. Hetland czy Suntec.
Pamięć powyżej 1 MB była wykorzystywana do ładowania jądra DOS, jako cache dysku (sterownik [[SmartDrive]]), rzadziej dla wybranych programów poprzez int15h, specyfikację [[Extended Memory Specification|XMS]] czy (jeśli [[płyta główna]] pozwalała) także [[Expanded Memory Specification|EMS]]. W trybie chronionym procesor oferował ochronę pamięci poprzez mechanizm segmentacji, obsługę do 16 MB RAM i 1 GB pamięci wirtualnej. Intel 80286 miał jeden wielki mankament – po przejściu do trybu chronionego nie mógł już wrócić z powrotem do trybu rzeczywistego. Jedynym sposobem był reset procesora, przez co komputery wykorzystujące go musiały mieć w [[BIOS|ROM BIOS]] specjalny kod pozwalający na wykonanie tej operacji. Powodowało to jednak bardzo duże opóźnienia, a co za tym idzie obniżało znacznie wydajność procesora, gdy korzystał on z obu trybów adresowania.
| |||