Swetoniusz Paulinus: Różnice pomiędzy wersjami

'''Swetoniusz Paulinus''' (Gaius Suetonius Paulinus) – żył w [[I wiek|I w.]] [[n.e.]] Był wodzem [[Cesarstwo rzymskie|rzymskim]] za czasów [[Klaudiusz (cesarz)|Klaudiusza]] i [[Neron]]a. W [[41]] roku prowadził kampanię przeciwko [[Berberowie|Berberom]] w Mauretanii. W [[42]] roku obrany konsulem. Będąc namiestnikiem Brytanii w latach [[59]]-[[61]], powiększył jej obszar do wybrzeży [[Morze Irlandzkie|Morza Irlandzkiego]]. Próbował zdobyć [[Anglesey|wyspę Mona]], gdzie mieściło się centrum druidyzmu, lecz w dalszej likwidacji inteligenckiej kasty [[druid]]ów przeszkodził mu wybuch rebelii pod wodzą wielkiej celtyckiej królowej [[Boudika|Boudiki]]. Mimo serii klęsk, Swetoniusz zdławił powstanie dzięki jednej bitwie rozegranej w okolicy dzisiejszego Fenny Stratford. Wkrótce po tym został odwołany przez cesarza Nerona, który obawiał się wybuchu nowego powstania spowodowanego surowością Swetoniusza w rozprawie z rebeliantami. W [[69]] roku Swetoniusz poparł [[Marek Salwiusz Oton|Otona]] w jego walce o cesarski tron. Brał jeszcze udział w (przegranej) [[bitwa pod Bedriakum|bitwie pod Bedriakum]]. Zmarł wkrótce po ułaskawieniu przez [[Witeliusz]]a.

 

P. Iwaszkiewicz, W. Łoś, M. Stępień, ''Władcy i wodzowie starożytności - słownik''. Wydawnictwo Szkolne i Pedagogiczne. Warszawa 1998. ISBN 83-02-06971-X