David Lewis: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m uproszczenie wywołania szablonu {{Kontrola autorytatywna}} |
m drobne techniczne |
||
Linia 6:
W 1960 r. postanowił uczestniczyć w pierwszych regatach samotników przez [[Atlantyk]], na małej 8-metrowej łodzi. W regatach zajął 3. miejsce. Wydarzenie to opisał w książce ''"The Ship Would Not Travel Due West"''.
Po tym wydarzeniu zdecydował się na rejs dookoła świata na wybudowanym przez siebie [[Katamaran|katamaranie]] ''Rehu Moana''. W rejsie tym uczestniczyła jego żona oraz dwie córeczki. Opowieść z tego rejsu można znaleźć w jego książkach ''
W 1967 roku nabył koleją łódź ''Isbjorn'' aby pogłębić badania nad polinezyjskimi metodami nawigacji. Na wyspy Polinezji wybrał się wraz z drugą żoną, córkami oraz 19-letnim synem. Na wyspach u miejscowej ludności pogłębiał swoje wiadomości na temat żeglowania po Pacyfiku bez użycia [[sekstant]]u i kompasu. Doświadczenia te opisał w książce ''"We the Navigators"'' oraz ''"The Voyaging Star"''.
Jego kolejną samotną podrożą była próba okrążenia [[Antarktyda|Antarktydy]] wzdłuż 60. równoleżnika ([[bezludne sześćdziesiątki]]). W tym celu nabył mały stalowy jacht ''Icebird''. Podróż rozpoczął w październiku 1972 r. z [[Sydney]]. W ciągłych wichurach, burzach śniegowych, temperaturach poniżej zera, z odmrożonymi rękami przez 6 tyg. pokonywał olbrzymie fale, przeżywając w odl. 2500 mil od [[Ziemia Grahama|Ziemi Grahama]] dwie wywrotki i utratę masztu. Dalej walczył już tylko o życie bez szans na przetrwanie. Jednak po dalszych 8 tygodniach pojawił się w amerykańskiej stacji antarktycznej Palmera. Na stacji, gdzie zimował naprawił jacht. Na wiosnę kontynuował podróż, lecz po kolejnej wywrotce po 10 tyg. żeglugi, wyczerpany i zdruzgotany zakończył ją w [[Kapsztad]]zie w [[Republika Południowej Afryki|Republice Południowej Afryki]], przebywając 2/3 zaplanowanej trasy.
Linia 15:
Po tej podróży został jednym z organizatorów ''Oceanic Research Fundation'', której celem było wspieranie prywatnych wypraw do Antarktyki. Na 21 metrowym jachcie ''Dick Smith Explorer'' wraz z kilkuosobową załogą zrobił letnia wyprawę do Antarktyki, gdzie zimował.
W 1976 r. przyłączył się do ''Polynesian Voyaging Society'' i uczestniczył w pierwszej eksperymentalnej podróży z [[Hawaje|Hawajów]] do [[Tahiti]]. Wyniki tych badań opublikował w książce ''"We, the navigators"''.
Następne lata spędził znów na badaniach tradycyjnych metod nawigacji, tym razem u [[Inuici|Inuitów]] w rejonie [[Cieśnina Beringa|Cieśniny Beringa]].
| |||