'''Takfir''' ([[język arabski|arab.]] تكفير) – w prawie [[islam]]u uznanie za niewiernego (zarówno jednej osoby jak i całej grupy). Może ono nastąpić w wyniku aktu wyrzeczenia się wiary muzułmańskiej, jak i uznania za niewiernego przez sąd muzułmański (częsty jest pogląd, że najważniejsze znaczenie ma tu [[fatwa]] Szeryfa[[szarif]]<nowiki/>a Mekki). Ta druga możliwość ma miejsce znacznie częściej. W praktyce wśród [[sunnici|sunnitów]] i większości [[szyizm|szyitów]] dominuje pogląd, że nawet popełnienie najcięższego grzechu nie musi być jednoznaczne z takfirem. Jedynie zaprzeczenie podstawowym prawdom wiary islamu (np. niewiara w grzechy, aniołów, posłannictwo [[Mahomet]]a, czy w samego [[Allah|Boga]]) niezaprzeczalnie skutkuje takfirem. Dla [[mutazylizm|mutazylitów]] i [[zajdyci|zajdytów]] osoby dopuszczające się ciężkich grzechów tworzą specjalna grupę pomiędzy wiernymi i niewiernymi. Wyznawcy [[charydżyzm]]u uznawali natomiast pogląd, że grzech automatycznie czyni niewiernym, obecnie ich następcy – współcześni [[ibadyci]] uważają, że grzech powoduje pewną formę "odwrócenia się Boga od grzesznika" (gdyż ten odrzuca bożą łaskę).
Akt, który prowadzi do takfiru (ciężki grzech lub wyrzeczenie się wiary) nazywa się [[mukaffir]], a odstępcy (i wszyscy niewierni) nazywają się [[kafir (islam)|kafirami]].
