Aklimatyzacja: Różnice pomiędzy wersjami

Aklimatyzacja jest możliwa dzięki naturalnej plastyczności organizmów i możliwości adekwatnego ich reagowania na bodźce środowiska. Możliwości dostosowawcze, warunkowane są z jednej strony przez pulę genową, jaką dysponuje organizm, a z drugiej strony,– gwałtownością (tempem) zachodzącej zmiany i jej wielkością.

Aklimatyzacja łączy się zazwyczaj z celową działalnością człowieka i przewożeniem ich do nowych krain, leżących poza ich naturalnym [[Zasięg (biogeografia)|zasięgiem]], lub w okolice, w których zwierzęta te poprzednio występowały, lecz zostały wytępione.

Wiele prób aklimatyzacji przeprowadzono w [[Australia|Australii]]. Wprowadzono gatunki, które z braku naturalnych miejscowych wrogów, rozmnożyły się i w późniejszym czasie stały się prawdziwą plagą. Sprowadzone w [[1859]] r. z [[Europa|Europy]] dzikiedla celów [[królikłowiectwo|łowieckich]]i do celówdzikie [[łowiectwo|łowieckichkrólik]],i w przeciągu niewielu lat, tak się rozmnożyły, że zaczęły wyrządzać wielkie szkody na pastwiskach, stając się wielkim konkurentem dla [[Owca domowa|owiec]]. Aby zwalczać króliki, sprowadzono do kraju nowy gatunek - [[lis]]a. Wraz z dużą redukcją liczebności królika, lisy przyczyniły się też, do wytępienia wielu rodzimych gatunków [[torbacze|torbaczy]].

Innym krajem, który podjął się aklimatyzacji zwierząt, była [[Nowa Zelandia]]. Kraj ten z początku pozbawiony całkowicie [[ssaki|ssaków]] (z wyjątkiem [[nietoperze|nietoperzy]]), aklimatyzował u siebie aż 53 ich nowe gatunki, które sprowadzał głównie z Europy, z [[Azja|Azji]], [[Ameryka|Ameryki]]. Z tej liczby tylko 30 gatunków zadomowiło się na stałe. Niektóre z nich (np. króliki) wyrządziły znaczne szkody, podobnie jak w Australii.