Powstanie Dakotów (1862): Różnice pomiędzy wersjami

Kilka tygodni po upadku powstania, 392 Dakotów postawiono przed trybunałem militarnym. W trwających po kilka minut procesach 303 z nich skazano na karę śmierci za dokonane mordy i gwałty na osadnikach. Wyroki wywołały liczne protesty, o łaskę dla Indian u Lincolna prosił m.in. biskup Henry Benjamin Whipple. W konsekwencji Lincoln zgodził się na zamianę większej części wyroków śmierci na więzienie. Zatwierdził jedynie wyroki na tych powstańcach, którym faktycznie udowodniono najcięższe zbrodnie (38 zostało straconych 26 grudnia){{odn|Pritzker|2000|s=317}}. W tym samym czasie Mały Kruk i jego zwolennicy przedostali się na prerię do innej grupy Siuksów, przyjmując mobilny sposób życia Indian z prerii. Wódz dał się we znaki osadnikom, podejmując próby kradzieży koni, 3 lipca 8631863 roku został jednak zastrzelony przez jednego z farmerów. Dwaj pozostali wodzowie Shakopee i Medicine Bottle zbiegli do [[Kanada|Kanady]], gdzie zostali schwytani i po przewiezieniu przez granicę powieszeni. W wyniku powstania rząd amerykański anulował wszelkie umowy dotyczące rezerwatu Dakotów. Plemiona Siuksów, także te sprzyjające białym wypędzono z Minnesoty. Powstanie Santee Dakota było pierwszym zbrojnym konfliktem pomiędzy Dakotami a Stanami Zjednoczonymi. Kolejne krwawe starcia miały miejsce w latach 1860–1870 i zakończone zostały ostatecznie [[Masakra nad Wounded Knee|Masakrą nad Wounded Knee]].