Jan Wołkow: Różnice pomiędzy wersjami

Syn Arona. Miał wykształcenie podstawowe. Pracował w Warszawie jako parkieciarz. 1933 r. należał do [[Komunistyczna Partia Zachodniej Ukrainy|Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy]], za co odsiadywał kilkuletni wyrok. W 1939 nie walczył, w sowieckiej strefie okupacyjnej ponad trzy lata pracował w ogniwach partyjnego aparatu komunistycznego na [[Wołyń|Wołyniu]]. W 1943 skierowany został do Polskiego Batalionu Szturmowego, w którym przeszedł szkolenie jako radiotelegrafista. W 1944 zrzucono go na terytorium Polski wraz z sowiecką grupą dywersyjno-wywiadowczą, a następnie dołączono do oddziału [[Armia Ludowa|Armii Ludowej]] dowodzonego przez [[Grzegorz Korczyński|Grzegorza Korczyńskiego vel Kilanowicza]]. Po wojnie był członkiem [[Polska Partia Robotnicza|Polskiej Partii Robotniczej]] i [[Polska Zjednoczona Partia Robotnicza|Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej]].

 

 

W 1946 kierował zwalczaniem [[5 Wileńska Brygada AK|5 Brygady Wileńskiej]] [[Zygmunt Szendzielarz|Zygmunta Szendzielarza]] "Łupaszki" na Pomorzu. W lecie 1946 r., starając się dotrzeć do majora „Łupaszki”, planował on np.: „Podebrać drugą kandydaturę na werbunek przypuszczalnie Sidorukową (żonę lekarza 5. Brygady z tzw. okresu białostockiego), od której przedtem odebrać dziecko. Jeżeli Sidorukowa nie zgodzi się na to, posadzić ją i zrealizować kontakt w Gdańsku przy ul. Robotniczej 21 m. 1”. W 1947 r., już po ostatecznym wygaśnięciu „pomorskiej epopei wileńskiej”, stał on za niezrealizowanym na szczęście pomysłem zamordowania żołnierzy [[5 Wileńska Brygada AK|5 Brygady Wileńskiej]] sprzeciwiających się ujawnieniu.